Alimle Cahil Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Alimin yanında bilgisiz kalan
Şölende aç kalmış insan gibidir.
Saygıda, sevgide eksiği olan
Ormanda büyümüş yaban gibidir.

Bilgidir değerin tek göstergesi,
Işığın olmayan tek şey gölgesi,
Cahil kötülüğün en pis kölesi,
Cehalet insanda çıban gibidir.

Cahil çok tamahkar, çok gaddar olur,
Hem çıkarı sever, hem cebbar olur,
Sanma ki cahile itibar olur,
Cahil cehalette volkan gibidir.

Alimin cahille dost olması güç;
Bilenle bilmeyen bir olur mu hiç?
Birinde akıl var, birinde hörgüç,
Her cahil bir sakat kurban gibidir.

Elifi bilmeyen, bayı bilmeyen,
Kendi gözündeki çöpü görmeyen,
Gayrıyı özünden fazla sevmeyen
Çöplüğe atılmış adam gibidir.

Ha cahil, ha aklı katleden kaatil,
Mantık onda eder işini tatil,
Nice cesur olsa herbir tek cahil
Demiri paslanmış tırpan gibidir.

Alimler her zaman baş üstünde taç,
Ne paraya muhtaç, ne mala muhtaç,
Bir alim bir başta altından bir saç,
Cahilse ayakta taban gibidir.

Cehalet beş para etmeyen matah,
Aklı ziyan etmek en büyük günah,
Her alim gözlerde tam bir padişah,
Cahil dağbaşında çoban gibidir.

Bilgiden üstün şey var mı dünyada?
İlmin tadı var mı malda, parada?
Alim göz önünde eşsiz pırlanta,
Cahil boşa gitmiş zaman gibidir.

Alime köle ol; aklın nurlanır,
Sınırın sonsuza gider, uzanır,
Ellerin çok sırra değer, dayanır,
İlmin her damlası umman gibidir.

Alime ne hizmet edersen değer,
Ömrünce kölelik yapmasın meğer,
Alim nurlar saçan cevherse eğer
Cahil karanlıkta saman gibidir.

Ha cahil, ha kokmuş, bozulmuş bir leş,
Adamdan saydın mı olur tebelleş,
Alim karanlığa can veren güneş,
Cahil bir boğucu duman gibidir.

Barlıoğlu der ki; cahili seven,
Alimler dururken cahili öven,
Cahili değersiz, mundar görmeyen
Zulüme gözünü yuman gibidir.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 281-283/412)