Alimira Şiiri - Necdet Karasevda

zamanın dışından
mekânın hiçbir yerinden
sesleniyorum sana
duy sesimi almira

kelepçeli dudaklarım
prangalı ayaklarımla
yüreğine yürüdüğüm
kör düğüm sensin
gör beni almira…

tarihin en talihsiz gölgesiyim ben
kızıl güller yürür damarlarımda…
düşlerimde mosmor şiirler
gecemde bembeyaz gerçekler yürür…
biraz tütündür sana gelişim
biraz taflan ve kaçak çay…
bir araf yalnızlığıdır zehirli bir nehir gibi
tuttuğum gözpınarlarımda…
bil halimi almira

aşkına sürgün bir çağ delisiyim
ruhu sarsık,
bakışı bulanık
kafası karışık
bir dante’yim ilahi komedya durağında…

intihar sonrası bilinçlerde büyüyen
eksiltili bir tümce
kafasına ıstırabın namlusu dayatılan
kapkara bir geceyim ben
aydınlat beni almira

çiğ tutmuş kirpikleri
paslanmış sakallarıyla
her gece yıldızlara asılan
sokaklarda sövülen sayılan
kayıt dışı adamım benim
bir hallaç-ı mansur’um ben
kalbinin darağacında

bütün bildiğim sensin…
tüm cehaletim sen
soy atlar fışkırır burun deliklerimden
kala kalırım dağ eteklerinde sonra…
yalnız, mahzun ve kimsesiz
uzat elini almira…

fonda çalınan alaturka bir şarkı
eski zamanlardan artakalan…
çatı katında unutulan
küf kokulu bir keman gibiyim…
sığamıyorum sağır sessizliğine insanların
sar beni ruhuna kar beni almira…

dünyanın en büyük ülkesi kalbindir
bildim
sildim belleğimden tüm isimleri…
hüzün çiçeğim
şiir mevsimim
işte kısalıyor gerçek üstü gölgem…

kesiliyor nefesim
gidiyorum,
yitiyorum
ölüyorum
nefesim ol almira…

bilirim bu gidiş bir yitiştir
akşamlar sarmadan şehirleri
şah damarına dokun şairin…
şiirlerde şarkılarda yaşa…
şiirim ol şarkım ol almira
şiirim ol şarkım ol almira…