Bizim köyün çocukları,
Öğrenemedi helikopter demeyi.
Hep Alikopter derdik biz
“Alikopter babama selam söyle”
Gurbetteydi babalarımız,
Fransa’da, İstanbul’da, Libya’da,
Duyulur sanırdık naralarımız
Oysa sadece dağlarda
Yankılanırdı bağrışmamız.
Konuşa konuşa Alikopterlerle
Hep geçti bir bir günler, geceler
Ve döndü geldi sırayla
Babaları arkadaşlarımın
İlk sillesini attığında kader
Tam sekiz yaşındaydım ben
Cenazesi geliyordu babamın Libya’dan
Yetim kalmıştı evimiz, her şeyimiz
Sonra
Hiç Alikopterlerim olmadı benim
Bitmişti her şey
Ve artık baba diye...yecektim.
(Haziran 2001)
Davut Ziya ÜzelKayıt Tarihi : 23.3.2007 10:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir babamı kaybettiğim çocukluk dönemimi anlatmaktadır ve Malatya'da bir yaz günü Hürriyet parkında bankta otururken içe düşen kıvılcımlar sonucu oluşmuştur.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!