Alihan İşcen Şiirleri - Şair Alihan İşcen

Gece olunca mıdır bilinmez içimde sana karşı bir nefret başlıyor hep.
Sonra saçmalama diyorum kendime saçmalama ne nefreti?
Hayatımı yakıp yıkmış olsan da, içimde ne varsa sevgiye dair alıp gitmiş olsan da.
Ben sana en fazla hasret başlatırım içimde, hep özlemlerin en güzeliyle getiririm seni aklıma, olmayacak ama işte olacakmış gibi düşlerim hep hayal kurmak parasız nasıl olsa.

Bu ara en sık yaptığım şey, şafak sökene kadar vicdan muhasebesi yapmak.

Gözlerin bahara sürülürdü.
Her taraf tomurcuk açardı.

Sürme çekilirdi kirpiklerine.
Herkes perişan olurdu.

Artık dayanamıyorum yokluğuna.
Alışırım sandığım hiçbir şeye alışamadım.
Yaparım gibi geldi başta unuturum sandım ama olmadı işte.
Dalıp gittiğim her saniye mutlu günlerimiz geliyor aklıma.
Ne çok anı bırakıp gittin öyle birini unutsam diğeri tutuyor yakamdan.
Öyle yoruldum ki, öyle tükendim ki.

Her şey üst üste geliyor.
Ne vardı bırakıp gidecek?
Hayat çok garip yaşamak acayip zor geliyor.
Ne vardı terk edecek?

Sırası mıydı sevgili?

Ne yani artık sen yok musun,
Peki ben kime sarılayım şimdi,
Gözyaşımı sen değil de ben mi sileyim,
Ne yani yok musun artık?

Yaşanan onca şeye rağmen.

Sensizlik zor.
Sensizlik kor.
Oysa; büyülü güzelliğe sahip kapıların ardında.
Ne hayallerimiz vardı.

Şimdi sensizim.

Anlat bakalım ne olacak böyle.
Ne yapacağım ben.
Öyle bırakıp gitmek kolay tabi.
Yara açmak, senin için nefes almak gibidir zaten.
Kızdığım için değil yapamıyorum sensiz.
Başta yaşayamam sandım.

Bu ara çok sık karşılaşıyoruz rüyalarımda.
Bu dünyanın en zor şeyi.
Seni rüya da olsa seyreder iken.
Uyanmak mecburiyetinde kalmak imiş.

O sabah zehir olurmuş.

Ne zaman senden kaçsam,
Senin yanında, nefes nefese kalmış bir şekilde buluyorum kendimi.
Çok özledim.
Çok bittim, çok yandım, çok yoruldum.
Ama hiç vazgeçmiycem çünkü çıkmadık candan umut kesilmez, doğmamış çocuğa kaftan biçilmez, güneş girmemiş eve doktor olanların hikayesin de hep mahvolanlarız biz nasılsa.
Biz hep kahrolanız.

En güzel çiçekler soldu pencerem de.
Öyle çocukluktan bildiğimiz gibi.
Mini mini kuşlar hiç mi hiç olmadı.
Ve güneş hiç girmedi penceremden.

Ne zaman yâre teslim olsam.