UNUTMAK EN BÜYÜK YALANDIR
Unutmak en büyük yalandır
Unutamazsın…
Kendini kandırmakla geçer ömrün
Yeniden sevebileceğini düşünürsün
ateş ve yara
Çatakta bir akşamüstü
Aklımda Buca Eğitim Fakültesi kampüsü
Ve biteceğinden korkarak yürüdüğümüz yollar
Protokol, ışıklar, ateş ve yara
Öylesine doldum ki bu akşam
Demir parmaklıkları koparmak istedi duygular
Umarsız bir bakışla
Odaklanıp anlamsız bir noktaya
Ağlamak şöyle doyasıya
Bırak terk etsin seni dedim
IRAK ÇOCUKLARINA
Ela gözlüm…
Nolur küsme bana
Öyle asma hemen suratını
Birazcık da olsa gülümse
Ömrümü veririm bir gülüşüne
Dışarıda kar yağıyor
İçime ölüm yağıyor
Bir mezar kazılıyor yüreğimde
Bütün umutlarım gömülüyor
Dışarda kar yağıyor
Elektirik gidiyor geliyor
EN MUTLU VARLIKALARDIR ÖLÜLER
Derin bir boşluk
Garip bir rüzgar sesi
Karanlıktan sesler duyuyorum
Sürekli ağlıyor birileri
GİDİYORUM
Acılar ve yoklukların ülkesinde doğdun
Bir bombardıman sabahı yıkık bir hastanede
Özgürlüğün kurşunlanmıştı ana rahmine düştüğün gün
Bir diktatörün iki dudağı arasındaydı ömrün
Saatlerce aramanı bekledim
Varlıkla yokluk arasında gidip geldim
Kurduğum hayallerin hepsini yıktım
Bir düşünce trafiğine kapıldım
Kısa süreli bir cezir yaşadım
Mantığım duygularımın önüne geçti
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!