Ali Özdoğan Şiirleri - Şair Ali Özdoğan

Akşama doğru Harran’a varmak diye buna derim ben
Sokulmuş herkes evlerde hala tükenmemiş bir cumartesinin koynuna
Çalıyor yine o en acımasız türkü ömrümüzü ve hasretimizden bir peygamberi
Bir dosta seslenecekken alfabenin ensesiz harfi gibi susacakken
Akşama doğru Harran’a varmak diye buna derim ben

bir gölge gibi sürünüyoruz hayatta
ellerimiz tutuşuyor
yanıyor ve kimse dönüp bakmıyor
bu yanan ne diye
bu kanayan geminin rotası
göğe yükseliyor birkaç satır ötede

toprak, su ve kana yeminle
başlarsa bir hikâye
çalıların dikenlerin ve taşların arasından
kaç yıl öteye uzanmış
bakarsın önündeki ikiz gölge
renksiz ama kokulu iki adım

I
hadi bir kahve koy
dumanından planlar yapalım
geçelim karşılıklı sabaha
dalgamızı geçelim hayat bir köprü işte
köpürüyor içimizden ansızın sızan nehir

yıllarca bulutlarla kuşlarla
kan kardeşi olarak yaşadı
yaşadı yangınlarla yağmurlarla
saçlarında yankılanmış çağlayanların
döküldüğü hazin bir hikayede

bir göçebe kalbim dağ başına yerleşmiş
sussam masum bir telaş kaynayacak
fesleğenler bile şaşıracak yorgunluğumuza
kediler tırmalayacak kulağımıza ulaşmayan gerçeği

ansızın gelen katil gibi

I
bir nehir gibi akıyor ovanın ortasından trenler
çocukların bakışlarını taşıyor
çiçeklerini birazdan açacak
kiraz ağaçlarına