Çocukluğumda
Yaşadığımın farkında olmadan yaşıyormuşum.
Yalnız kalınca gurbette
Anladım
Meğer hep gurbette yaşıyormuşum.
Bir gün,
Hiç beklemediğimiz bir anda...
O “son Cuma” geldi çattı.
O “son bayrak töreni”.
“Daha önümüzde çoook uzun günlerimiz olacak”
O zamanlar saçlarımız dağınık
Ayakkabılarımız boyasız
Tırnaklarımız uzun gezerdik
Konya’nın yalnız ve Eylül serini sokaklarında
Hiç benzemezdi memleketime
Bugün sarı bir Eylül doluyor gözlerime
İçimde ulaşılmaz uzaklıkların acısı
Bugün seni aradım
Çaresiz yalnızlığımda
Bulamayacağımı bildiğim halde
Erdemli’den Mersin’e gelince
Asıl yolculuk başlar.
Peronda o otobüsü beklemek yıllar sürer
Valizleri yerleştirince bagaja
Martı kör olur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!