Çok sevip sevilip aşka doyacak
Mutluluğu yalnız benle duyacak
Sevgimin üstüne sevgi koyacak
Aşkıma öyle bir yar düşlüyorum
Kuşlar yuva yapsın çınarlarında
Sevdiğimle çıktım bir günüm sürdü
Belki saat buldu üçbuçuk dördü
Nasıl sevdiğimi İstanbul gördü
Buda bize yeter yeter be gönül
Gezdik Gülhaneyi çıktık yokuşu
Bu bendeki aşk yarası
Nede zormuş ayrılması
Zaten bahtım en karası
Bilemedim neyin nesi
Sanki attı bir kafese
İstesemde artık gidemem bir yere
Sende çok sevdiğim biri var İstanbul
Çaldı bu kalbimi attı bir kafese
Ne olur al ondan geri ver İstanbul
O ela gözleri ateşli bakıyor
O eski aşkların tadımı kaldı
Yoksa şarkılarda adımı kaldı
Kaybolmuş sevgiler azımı kaldı
Donmuş bu gönüller ısınmaz içi
Bende seven gönül garip bir kulum
Gönül söndür bu yangını
Büyümeden sil aşkını
Ona bir bak gör farkını
Yol yakınken dön geriye
Arıyorsun sen ne diye
Yosun rengi gözün dalgalı saçın
Diyemem aşkımı bilemem niçin
Belki küser diye korktuğum için
Bakışın kilitler beni bir yere
Hergün seni görür sokaklarımda
Arayıp sormadın sende vefasız
Seni unutmanın zamanı geldi
Geçmiyor bu ömür bende cefasız
Gönül avutmanın zamanı geldi
Ne acılar çıktı alın yazımda
Zamanla unutur gönlün dediler
Yeşerir baharda çölün dedşler
Zaten azdır ömrü gülün dediler
İçimde çiçeksin bilemediler
Ne zaman ne eller silemediler
Hayalin karşıma çıktı biranda
Sandımki falcıda senle buluştuk
Birşeyler göründü baktı fincanda
Bu akşam falcıyla seni konuştuk
İkimizi tanır bilirdi falcı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!