Ali Gençli Şiirleri - Şair Ali Gençli

İstekli mi geldim sanıyorsun
ben bu dünyaya,
bakıp da
bu kendimle barışık yaşantıma?
Terin tuzu karışırken
sevdalı bakışlarıma,

/Ne denli yalnız

boşlukta, /

/Uzanıp boş kalan ellerim./

Göz göze geldiğimizde
Okuldan geliyordun
Elinde kitaplarınla
Utanmış gülüyordun

Mutluluklar bizimle

*
Rıhtıma yanaşan
gurbet vapurundan
inmek var şimdi...
Bir martı gibi süzülüp Yenikapı’dan,
Aksaray’da

kent geceyi soluyor tüm yıldızlar soldu bir bir… ben bir gül’ün peşindeyim nicedir. ümidin tükenmeyen son nefesi lal olmuş dilimin ucunda bir çığlık… fener alayları çocukluğumun ertelenmiş mutluluk düşlerinden geçer.. siyah beyaz fotoğraflarda kalmış içten gülüşler. beklemiyor değildim göz ucuyla geldi sevi’nin müjdesi, saklı sevdanın dayanılmaz hafifliğinde… içimde, hep eksik kalmış bir şeyleri tamam etme, ve ne varsa her şeyi paylaşma tutkusu bir elmayı birlikte dişler gibi ve eksildikçe çoğalmak sevginin çağlayanlarında… bahar-ı ömrümsün gül’üm, -son-suz ve imkansız bir sevi’nin sahrasında yaşadığım… kanadı kırık bir ebabilin yeniden uçmayı öğrendiği gibi ben hep sana geldim gül’üm, kırık-dökük ümitlerimle ve dünden kalan korkularım ayrılık saatlerinde sensizliğin acısını taşıdım damarlarımda, güneşi gören kardelenin boyun büküşü gibi… ne denli uzun olsa da sensizlikler ümidimi yitirmedim, seni düşledim Gül’üm, kozasını ören kelebeğin ölümü beklediği gibi… çaresizlik yangın alazlarında hüznü tanelerken kendi küllerinden yaratır kendini aşk, O bir ’Anka’ dır ki yeryüzüyle başlar öyküsü ve gelir oturur yüreğimizin kuytusuna… kuşatsa da dört bir yanımızı hasretler, bize umudu büyütmek düşer saklımızda sevgi tanımazlara inat... düş umudun can suyudur tükenmez hiç, göğüs kafesindeki ebabilin sessiz çığlığıdır inat, yol alır hep sevinçlere… ertelenmiş ne varsa bugüne, mutluluk adına yüreğimin umuda çiçeklendiği ve hasretle büyüttüğü ömrümün baharısın gül’üm bahar-ı ömrümsün… Ali Gençli / Söke

Sen, yaşamın acılarını sağaltırken
bedeninin yangın yerinde, ben
kavuşulmak istenen bir düştüm kirpiklerinin ucunda. Yangınlar içinde, seninle kendi alazlarımızla eriyip bir bütün olmayı arzularken ben, sen bin yıllık sırlarını taşıdığın yüreğinde, yakarışlarını duyardın da azad kuşlarının, bırakıvermezdin onları öylece özgürlüğün maviliğine... Ölüm kör bir kuştu, yağmur birikintilerinde dövüşürdü kendi izdüşümüyle.
Sevinç çığlıkları atan kimdi, yitip giden her aşkın ardından? Kimdi? Çığlıklar uzar giderdi sonsuza, biz kalırdık yine bir başımıza... Yaşardık. Yaşardık sözde. Acılarımız tam ortadan ikiye bölerdi yaşadığımız kent, yitikti seviler hep, kentin ayak uçlarında...
Görmezdik, gözlerimizin önünden telâşla gelip geçen insanları. Her biri, bir yöne taşırdı acılarını .Ne denli kaçsalar da peşi sıra gelirdi kaygıları, korkuları, yalnızlıkları.
Öncesi olmazdı hiç bırakıp gitmelerin, hasret hep göz kırpardı geçmişin siyah beyaz fotoğraflarında. Ne denli uğraşsak da sabırla, kendimizi öğrenemezdik bir türlü. Acılar b i l e s e y d i bilincimizi, yineleyebilir miydi örselemesini acımasızca zaman? Ya da biz atar mıydık kendimizi acının kucağına yeniden yeniden? Ele avuca sığmayan yürek atışlarımız nasıl dayanır terk edilmelere apansız? Nasıl?

Yıllar yıllar önceydi
İkimiz de mutluyduk
Eski bir şarkı şimdi
Bizden uzakta mutluluk

Biz bozduk o mutluluğu

Islık ıslık üstüne geldi.
/ Islık üst üste yıldıza erdi./
Bir ıslık, bir ıslık daha /
son ıslık karanlığı deldi. /
*
Griden kırmızıya / yolculuk bizimkisi

Ne sen benim ol,
Ne ben senin olayım.
Sen,ben ol,
Ben de sen olayım.

/Yüklenirdim/tüm kentin
suçlarını./Gece işlenmiş
tüm suçlar/benim olurdu./
/Ben yakardım tüm sokakları./
Ben olurdum/
tüm sokak çocukları./