Algı Şiiri - Hakan Karaduman

yaşamak uğruna o kadar alçak mıyım?

yaklaşırız ölüme...

bana inmez ona iner;
o inanılmaz yaşam döngüsüne.

akpak geldik,
sırtımızda rahim kanı
bir ömrü yöneten stres ve sanrı

yakaladıklarını heybene koy sıkıca
algı dışına girerken dayanılmaz acına,
bilinenin ötesine geçmenin sonsuz hazzına

soruların bittiği yerde,
gerçeğin ta kendisi an içinde;
en samimi gülümseyiş,
zehirsiz samimiyet; birebir!
gitmenin duruşu, en ulu duruş; en sondaki yolda

felsefe bilge taşı, yarıldı ve bitti
algı kapladı her yeri, büyük yanılgı
çok aza nasipti çıkmak büyük huzura...

çocuklar koşuşurlar orada
en kısa yoldan zahmetsiz ulaşınca

büyüdükçe kirlenen, dikenlenen yollar
acılarla dolu heybesinde hüzünlü azık
ne su ne açlık
algı dışında bekler tüm kesişen yollarda