Alfabetik Hüzün Bozumu

Beni kana bula dudaklarınla,
Çünkü büyüdüm..
Atlı karıncalar haçlı seferlerine alınmadığından
Sömürüldü çocukluğum..

Alfabenin onuncu harfinde unuttum adımı,
Ben tütün sararken yıldızların altında
Bir dostum hançer biliyordu sırtımda,
Gülüyordum,
Çünkü gülmek,
Sırtında ihanet sofrası kurulmuşken
Kazanılan en kolay sevaptır..

İki ucu keskin virajlı sevdalar yaşadım,
Otoban kenarlarında mızıka çaldım,
Sokak aralarında geniş kadınlar tanıdım,
Bir körün yardımıyla mutluluğu aradım,
Meşguldü..
Ve
Kader yüzüme hiç gülmedi,
Çünkü ben iyi bir soytarı değildim..

Şarkılar vardı..
Yaraya tuz basıp, efkarlandıran
Unutulmuşları aklın orta yerine çakan
Gözleri yaşa,
İnsanlığı yasa boğan
Beni hiç kimsenin aklına getiremeyen şarkılar..

Acizlik sarmışken tüm bedenimi
Bir üzüm asması gibi,
Babil de aşklar ölüyordu fazla şaraptan.
Yüksek apartman topuklu kadınların enkazında
Çok buldum kendimi,
Nefes olayım derken heves olduğum bir hayli fazladır...

Velhasıl Allahım
Ben çocukluğumu özledim..
Galiba;
İnsan büyüdüğünde hem yalnız kalıyor, hem de fazla mı
Ağlıyor ne?
Kusura bakmazsan;
Fazla büyümeden
Lütfen beni bu dertten kurtar Allahım..
Amin..