Alfabemin Son Harfi Şiiri - Soner Akyol

kim bilir kaç kere gizledi şu yağmurlar göz yaşlarımı,
kaç kişinin daha günahlarını yıkadı,
ama ruhumu temizlemeye yetmedi, kirlenmiş kalbime tek çare gökten düşen bir parça kar'dı yine
yine olsa yine beklerdim yaklaşan kasım soğunda,
üşümemden değil bilirsin titremem bir tek sana,
yine gelsen yine yazardım,
şiirlerimde sana benzeyen bulutlardan bahseder ve gözlerini tarif etmek için olmayan şeyler yaratırdım,
ama sen yine anlamazdın,
neyse,
çek ruhumu yat biraz yanıma,
soluklan soluklarımda ve sonumda son defa sarılıp bana, uğurla sayfalarımı arafa.

yine buluştum seninle kar dolu satırlarda, haberin yok biliyorum, ama hissediyor musun merak ediyorum?
tenine değen her rüzgara adını fısıldadığımı ve sana gelsin diye gökyüzüne çizdiğim sima'nı,
hissetmiyorsun biliyorum,
o yüzden siyaha boyuyorum her şeyi,
koyu karanlık içerisine hapis ediyorum zihnimi ve şair kaftanı giymiş benliğimi,
yanımda gömülmüş kalemlerden bir tane seçiyorum ve yazıyorum son nağmeleri,
sare ruhuma yüklediğin suçlardan arındırmak için kendimi,
ve ellerimde ellerini hissetmediğim her an için asıyorum kafiyelerimi,
dar ağacında sallanan şiirlerimle beraber kayboluyor sesin ve son gördüğüm yüzün, artık hissettiğim tek şey hüzün.

seni, güneşe benzetmemden mütevellit doğar geceleri ay, ışığını eksik etmemek için,
eksik ruhlar var yarımda,
kalbimde dolu bir mezarlık kalemden, kasımı bana hatırlatmak için,
söz verdiğim yarınlardan dönmek söz konusu bile olamazken yarını görmek benim için bir seçim,
son uykuma daldığımda gördüğüm rüyalar da ben hep bir hiçim,
intihar mektuplarında bahsettikleri o adamda yorgun artık, söz dinlemeyen yarısına anlattığı tek şey mihrim,
kar diyarında beni hayata döndüren sensin benim sihrim,
her elime aldığımda kalemi, ilhamlarımın bana getirdiği fikrim,
aklımda sende fikrimde,
yanlışı seçtiğimi fark ettiğimde yolumda ben tektim.

vazgeçmedim, benim lügatımda bile yok böyle bir kelime,
ama hiç çabalamadım bir şeyler yazmak ve hiç bir zaman son olmayan son sözlerimi söylemek dışında,
kalbinin dışında bekleyen şair'e açmadığın kapıları hangi şiirin anahtar kelimesi açar ki ben kalbine girmek için kelimelerden kurduğum ordumla gecemi gündüz ettim yanında,
aklına bile gelmezken ben bekledim kalbinin ucunda, kalbinin uçurumunda durmaktan korkanların olmadım safında,
ne eksik diye düşünmekten kendimi fark edemedim düştüğüm kuyunun dibi senken,
tuhaf,
dibine gelemedim bir türlü, düşerken seni düşündüm bilhassa.

kaybedenlerin hatırına kaleme aldığım her bir söz, aşkından bertaraf etmek isteyenlerin avuçlarında can bulduğu birer oldu dua,
hep en baştan başladım çünkü yarım kaldı kader defterim, kendi hayatımda tanrıyken yazamadığım alın yazımdan kurtulamadım, seferi saydığımda aslında hep sana çıkan yoldaydım,
yoldaşım bir bendim, bir başıma aldım başımı ve yola çıktığımda kendimi yarı yolda bıraktım,
acınası bir durum mu? sanmam, ben ne yaptıysam sözlerimin harp'ından başladı kar fırtınam ve ortasında kaldım senin kokunu taşıyan rüzgarların,
kafiyesiz fırtınalarda hep kalbimle kalbin arasında sıkışıp kaldın.

bak burada anlattım 66 şiirde ne yazdıysam sana,
bu kadar kolay olmamalıydı ve daha fazla yanmamalıydı canım, açıldığında yaralar,
kabuk bağlamasına izin vermediğinden yara bere içinde ruhum,
ruhumda bağlar çaresizliklerimden dolayı karalar,
bilmiyorsun hala değil mi?
bir yanım hep karanlıkta aslında ve zihnimde karanlıkta doğurduğu sözlerden yanalar,
kar mevsiminde ateşe verdiğim hayallerimde düştü benimle beraber, cayır cayır yanarlar,
kalem tutan ellerimde pişman artık senin dokunduğun yerden kanarlar.

yanımda durmadığın her anımı kulağımda seni hatırlatan şarkılarla geçirdim, aylardan zemheri,
peşine takılmış geçmişinde, kırık kalbi ve buruk hayalleriyle şair ruhlu bir serseri,
takılı kaldım hep aynı sözde ve tekrar tekrar öldüm ellerinde ellerimi tutamadığından söndüm izlediğim yıldızlar misali, cennetse son durağım sen de hayat bulmak için tekrardan içmeliyim kevser'i,
gözlerimi açmamın olmalısın sebebi ama her defasında sendin gözlerini benden kaçıran, bendim rengini unuttuğum gözlerinin denizinde açıklarda yüzüp boğulmaktan korkan,
ama nedense sendin hep suskun olduğumu söyleyen, söyle şiirlerde adını haykıran adam kimdi diye, beni tarif ederdi yine kime sorsan.

alıkoymasan mı artık gülüşlerinden beni, bakışlarını kaçırmasan,
ay gibi parlayan göz bebeklerinin yüreğime işlediği şiir yüklü nakışları koparmasan mı artık,
sana adım atmayı isterken koşmama sebep olan tebessümlerinden beni ayırmasan, yormasan daha fazla ellerimi, kalem tutmaktan harap düşmesine engel olsan,
bi' çare sana dermanım dememe fırsat verip dertlerine korku saran dermanın ben olsam, yanında olsam,
zor zamanlarını ellerimi tutarken beraber atlatsak,
gönül kapımın eşiğinden birbirimize sarılıp da atlasak,
tüm acılarımı unutup arkamda bıraktığım kar dolu toprağa saklasak,
ve yeniden yeşerse avuçlarımda kokunu bulduğum menekşeler,
yağan yağmurlarda beraber ıslansak.

şiirimin son cümlesi, alfabemin son harfi, ölmeden önce kulağına fısıldadığım son insan,
bir hikayenin sonuna geldim, bunca zamandır döndüremedim seni kendime,
bir ihtimali kovaladım yıllarca, pes etmedim hiç, şimdi de etmiyorum, sadece kalbimin en uzak köşesine bırakıyorum yazdıklarımla beraber kış mevsimini,
anlarsın sandım bunca yıl, bir pay çıkarırsın kendine sandım benden kar dolu büyük parça ile,
en güzel yıllarımı bir kalemle beraber sayfaların başında geçirdim amaçsızca,
tutamadım ellerimle ellerinin en güzel kısımlarını,
bakamadım gözlerinin derinliklerine doya doya,
paha biçemediğim canına canımı vermeye hazırdım, canımdan can aldın ama canımı almadan bana acıların en büyüğünü yaşattın, canımı yaktın,
seni anlatmak için yeterli olmadı kelimelerim hiç bir zaman, bu yüzden yazdım tekrar tekrar satırlarımda kar alfabesinin her harfini, bu yüzden sevdim seni tekrar tekrar, ve yine doğsam, hiç vazgeçmeyeceğim bir sevda oldun,
damarlarımda akan kan yerine eriyen karlarım oldun,
ve son yazdığın cümlenin ardından koyduğum noktayla beraber bu şiiri de dondurdun.