Alfabe Şiiri - Virata Fafnir

İlk buluşmamız Üsküdar’da bir çiçekti,
İtirazsız aldı gülü bir çingeneden
İki renk: beyaz ürkekliğin, kırmızı heyecanın,
İçimize düştü o gün sessiz bir yangın.
İki yanlış istasyon arasında kayboldum,

İstemsiz uzattığımız o metro yolculuğunda
İsimsiz bir sığınak ki mekan
İçimizde demlenen kahve sesleri
İsyankâr bir sonbahar rüzgârısın sen

İner kalkar vapur iskelesi gibi yüreğin
İncitirken kendini deniz feneri gibi
İğne deliğinden sızan o keskin bakışlar
İz bırakan ellerin, teninin buğusu

İlk harflerim gibi sönse de bu şiir
İnan, bir gün rüzgâra soracağım seni:
“O’nu nereye savurdun?” diye
İstanbul susacak, belki biz anlarız.