Gönülden gönüle muhabbet teli
Kurup da kelimeleri yürütmeli
Adım atar ilk kelime aşığım der
Tel yanar kül olur yarin kalbine işler
…
Bir cümle söyle bana
Sevginin ışığını yansıtan
İçimdeki karanlıktan
Aydınlığına çıkartan
Kalbinden sözcüklere
Nüfus eden bir cümle söyle bana
Yüreğimde tarifsiz bir hüzünle
Yalnızdım, yürüyordum bu şehirde
Bir kuş uçtu sessizliği deler gibi
Evlerden gelen tabağın, bardağın sesi
Terk edilen bir benmişim sanki
Yalnızdım yürüyordum bu şehirde
Maddeler arasında manayı eriten
Dünyaya meyledip girdabında sürüklenen
Hissetmeden en ulvi duyguları ölen
Bir hiçliğe dönüştük şu alemde
Hep istedik daha fazlasını
Nedendir geceler her daim sessiz
Ey benim kalbimde uyuyan derin his
Sanki duygularım hayatta ama eşsiz
Sen misin orada kalan yoksa ben miyim burada sahipsiz
Şuan son bulsa yaşamımız
Kimler tarafından nasıl hatırlanırız
İnsanların gönüllerine dokunmamışsak eğer
Bu hayatı boşuna yaşamış sayılmazmıyız?
Her insanın içinde bir ses yaşar
Genelde konuşur nadiren susar
Yalnız hissettirmez hiç bir anda
Anlamaya çalışır seni kimseler anlamasa da
Öğüt verir yeri geldiğinde
Anlın secdeye değdiği an
Huzurdur bedenini saran
Beraberinde gelir en güzel kelimeler
Kalbinin köşesinde bir kelime bekler
Tanıtır kendini “ben sevgiyim” der
“İşte burası benim yaşayacağım tek yer”
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!