Alevreni.2 Şiiri - Akın Akça

üst uzay burası olamaz
çünkü bağlantısı yok.
nasıl bir yer burası,
Tanrı denilen, bu mu?
yoktan varediyorlar,
çok sevince, değerler...
zaman, o uçuyor
çok ötelerde bir alan,
kanatsız kuşlar...
bazen dışardan da bakabilmeli
ayrılıkta odağa...
giriyorsun debdebelere:
her yer, gördüğün;
geçit vermeyen kayalık,
dağların ardına patika,
çok emek verince.
zaman mefhumu kaybolmuş,
belki bedenen algılanabilesi...
sonra bir bakıyorsun,
sıçramışsın geleceğe gaipten:
o kanatsız kuşlar -
kendilerine yabancı
olmaksızın, etçil,
kellelerine haleliler:
yüzüyorlar boşluk vakumda,
kanatsız kuşlar, melekler;
ölüleri geleceğin
ve geçmişin canevleri..
- üst uzayla da bağlantısız
ama seni sen yapan;
bulutların, yıldızların,
üzerinde galaksi
çekirdeği, bulunamayan
özü evren merkezi

nedir bunlar, bunlar nedir?
(birleşmekten alıkoymaya
çalışan bir şeyler var
mı da, ondan mı yoksa? -
havada, nankör ve sinsi)
ışınlar geçişiyor
beden içre.. ve farkedilmez;
radio, gamma, mor ötesi,
ultra kızıl alizarin
titan beyazları eşliği
ve pamuk helvası pembe.
ama toz, dağılmıyor
yedikçe yanakları büküyor.
tayflarınca x kara delik;
dumanlı sarı bir sis
kulağını çekiyor sarı
isin, onu buruyor:
dünyanın belini ve
yeni bir daha güne.
sen nerede? sabah oldu.
sek,kanatsız kuşlar,
börtü böcek
rüyalı ruhlar'ı korudu

zaman, son buluyor, durarak,
ayrılıkta da sonlanıyor;
ileride, başlıyor
tekrar işlemeye.
tümler birleniyor ve,
zaman sona erdiği bir yerde
burda. ne biçim şey bunlar
her şey hareketsizken -
belki zaman kapsamlı
- en cıvıl cıbıl
sus sonra çöktüğünde,
nasıl ki döngüler
bu kadar haykırası...
bu derece bereketli...
24 arl. '06