Alevli Günlerin İsidir Şiiri - Bekir Dalkıç

Yalnızlık yağmur değil sokak.
Islanan ben değilim bastığım yerlerdir.

Hey gidi günler hey!
Bir denizin kenarıydı gençlik.
Gizli içilen tütünümün tadında yaşamaktı yaşamak.
Peşlerine takıdığım kızlar, bir umut, martılar bizdik.
Atardı bu yürek henüz o sıralar.
Uçan buluttan beyaz, şu ilk ömrümüzün üstünde.
Nedendir bilinmez, hep tanıdık gelirdi yüzün.
Sen değil miydin o içimden geçip giden, uçarcasına yürüyerek.
Hani çatısından kürür gibi karlarını evimin,
Ruhumun birikintilerini kürüyerek.

Beni sana aşık eden o güzel gözlerinin sisiydi.
Kimbilir hâlâ sisli midir?
Alevli günlerin isidir kağıtlardaki mısralarım.
Bir köşede de duruyor hala o ince sesin.
Usulca dinlerim sokaktaki damlaları izlerken.
Kulağımın bir köşesinden.

Yalnızlık ayaz değil tenim.
Üşüyen bedenim değil ruhudur.

Beyaz bir odada siyah gölgeler.
Durmuş o narin yansımanı düşlerim.
Işığında ayın ve rüzgarın ritminde yüzerken zaman.
Gidip uzaklara bir müddet, sonra geriye döner o mahsun gidişlerim.