Alevlerin Dansı Şiiri - Kaan Seyfi Sustum

Merhaba geçmişim,
Hoş geldin...
Günlerden pazar,
Neden bu kadar geciktin..?
Geçmişim diye başlıyorum artık söze
Çünkü geleceğe dair hiç bir sözüm,
Kuracak hayallerim ve takatim kalmadı...
Gerçekten zaman bazen her şeye ilaç oluyor;
Acıları dindirmeye,
İnsanı mutlu etmeye..
Sonunda o mutluluk adını koyduğumuz her şey,
Her an,
Her sefa'n bizi terk’e diyor..
Ah mutluluk, umutsuzluk...
Mutluluğu yanan bir muma benzetirdik daha çocukken
Mutluluk çerçevesinde,
Mumun etrafında dolaşıp, ateşin dansını seyreder,
Hayallere dalardık ve mutluluk
çerçevesini doldururduk..
Hatırlıyor musun..!
Bir defasında ateşin büyüsüne kapılıp
ona dokunmaya çalışmıştım,
Çocuktuk daha, hatırlasana.
Elimde duyduğum acıyla ağlamaya başladım,
Mumu da söndürmüştüm...
Karanlıktı,
Korkuyordum...
18
Annem koşarak gelmişti yanıma,
Gözyaşlarımı sildi,
Ellerimi öpmüştü..
Acısını hissediyordum,
Ama annem yanımdaydı artık
Ve hiçbir şeyden korkmuyordum..
Şimdi ise aynı acıyı kalbimde hissediyorum,
Ağlıyorum..
Boğazıma düğümleniyor nefesim..
Korkuyorum,
Hiç kimseye söyleyemiyorum içimdekileri..
Hani dön/sen diyorum,
Dönsen tüm acılarım dinecek,
Karanlığıma güneş doğacak..
Biliyorum artık geçmişim,
Geçmişsin..
Çok uzaktasın,
Ve ben kendimi kandırıyorum,
Biliyorum....
Keşke tekrar çocuk olabil/sen,
Elim yansa yine,
Yüreğime dokunmadan…
O küçük mum ışığında.
Ve annemin dokunuşuyla geçse,
''…TÜM ACILARIM…''