Alevlerin Dansı Şiiri - Erbil Kutlu

ALEVLERİN DANSI

Alevler yanıyor etrafımda,
Tütsüler kokuyor dumanında,
Avuçlarım ateşler içinde,
Kendimden geçiyorum şarabımın on yıllık kokusunda.

Kardan dağlar var dört yamacımda,
Güneş, elmas gibi aydınlatıyor kardelenleri,
Gözlerim kamaşıyor bu yansımalar ile,
Yanılsamalar oluşuyor beynim içinde,
Lakin sana karşı ihanetler olamıyor,
Olamıyor, dökülmüyor sana küfürler,
Bu ateş gibi yanan dilimde.

Sen bir ateş oldun hayalin ile ruhuma,
Lav gibi akar kanım, kor ettin,
Dans etmeyelim lütfen sevdiğim;
Alevlerin dansı denk gelmemiştir tarihte…

Sevdiceğim, pınar soğuk kuvvetli bir akıntının,
İki yakasındayız seninle,
Uzatmaya çalışsak bile ellerimizi birbirimize,
Kavuşacak kadar yakın değiliz…
Köprüler kuruyoruz seninle karşılıklı kavuşmak adına,
Ama her seferinde o köprülerden birbirimize kavuşmak adına koşarken hızlıca,
Bedenlerimizi saran ateşlerden saçılan kıvılcımlardan,
Kül olurcasına yanıyor feryat figan,
Tam elele tutuşacak iken,
Ateşler bizi içine çekiyor ve soğuk sulara atıveriyor…
Sular ki bir anda söndürüverirler ateşimizi ta ki karaya çıkıp, görene dek birbirimizi…

Hayatıma zindan eyledim gönül hapishaneni,
Çıkmak istemiyorum asla buradan, katık ekmek dahi vermesen yaşarım, umudum var!
Ateşler içinde yanıyor da olsam, ölmem, ölemem kalbim sade sana atar, sen için yanar.

Ateşinden yatağımın aydınlanması öyle bir din oldu ki bana, sana secdeler içindeyim,
Alevlerin ile yanmak, koynunda uyumak isterim.

Alevlerin dansı ile senin olup, bu soğuk dünyadan sıyrılıp akmayı dilerim,
Aydınlat haydi bedenimi, kömür olmayacağım göreceksin, seninle hep yanacağım,
Yalnız seninim, senden ötesi yok bilirim…

F. Erbil KUTLU / 11.04.2008.Cuma – 0.30