Alevin Raksındayken Şiiri - Asya Yıldız

Daha bir sıkı sarıldım montuma,
Son sözlerini hatırlayınca.
Kayalara olanca hışmıyla çarpan
Dalgaları okşayan rüzgar değil
Yüreğimi ürperten.
Sözlerinin soğukluğunda tanıştığım
Yüreğimin çığlığı mıydı?
Bir tokat gibi inen yüzüme…
Bürünüp sessizliğime,
İç çekişlerimle
Uzaklaştırmalıydım gölgemi senden.

Bir gölgem teselli eder olmuş beni,
Yalnızlığımın sesini dinlerken dalgalarla.
Hep buraya sığınırım zaten.
Alıp hatıralarımı yanıma,
Kayalar üzerine uzanırım.
Çarpan dalga seslerinin eşliğinde,
Anılarımı yastık,
Parlayan güneşi yorgan yaparım
Bedenimi kavrayan.
Dalgalara karıştığı da olur gözyaşımın,
Sert kayaları erittiği de…
Yalnız gururum kalır önünde eğilmeyen.
Nedir bunun muhteviyatı?
İnançlarım dahi bir bir diz çökerken önünde,
Bu ne cürettir…
Sıkarken dişlerimi,
Yumduğum gözlerim aralanır
Bir sesin büyüsüne kapılarak;
Bir minik kuşun ezgisinde yakalarım Özgürümü.
Binip kuşun kanadına izlerim kendimi usulca.
Benim bu tabloda işim ne?
Hangi kalem çizdi beni
Bu kayalar üzerine yığılmışlığımla,
Yıkılmışlığımla?
Titremedi mi kalemi tutan san’atkar el
Yüreğimin çarpışıyla…

Önce yırtsınlar…

Parçalasınlar…

Ardından yaksınlar ormandan topladıkları
Kurumuş çalılar yardımıyla.
Çatırdayan dallarla düet olsun
çığlıklarım alevin kızıllığında rakseden.
Yüreği sevgi dolu insanlar bulunsun
Ateşin etrafında oturmuş.
Son parçam da küle dönüşüp
Kora karışana dek uçsun kuşum üzerimde.
Ağıtlar yakmasın kendi dilinde,
Artık hiç sesi çıkmasın…

Daha bir sıkı sarıldım montuma.
Son sözlerini hatırlayınca…
Kulağım dalga seslerinde,
Gözlerim uzaklara,
Çok uzaklara odaklanmış.
Bir gemi beklermiş gibi.
Bakıyorum,
Etrafta benden başka yolcu yok…

Yüreğimin sesini dinliyorum…
Seni seviyorum…