Aleve Dönüşen Sürgün Şiiri - Yüksel Balcı

susamış bir karanlığın gövdesinden
ve
gölgesinden saklanmış bir sesle

içimin alfabelerinden sesleniyorum
kır türküleri dökülüyor söğüt dallarından
vasiyetimdir yalandan uzak titremem
alev sağanaklarından türeyen
sefil bir yalnızlıksın
çorapsız basmışım küle
hamur kokusudur beni büyüten
birde kazdıkça yüreği seni bulmak

günceler tuttum
sana savruldu bahçemin mevsimleri
polen kokusu hüzünlerdi baharım
çiçek açtıkça sen tenimde
terimle suladım belleğimdeki efsaneleri
külleşen hatıralardan çoğalttım
sen olana döndükçe içimin kaşifleri
kolay gelmeleri uçurum elvedalarına bıraktım
çocuk büyüttüm ana baba büyüttüm
çöllerimde papatya zamanısın
alevleşti fay kırıklarım

sana anlattığım bir masal değil çocuk
feryadım dökülür sağnak sağnak saçlarımdan
gözümü senle açmışım
meğer senden önce körmüşüm bilmezmiyim
ışıltın karanlıkların celladı
ey adına gülümsemeler biriktirdiğim
anlamı en çok olan gülümseme
ve en anlamlı damlalarla ıslanıyorken yüzüm
çağırsan son kez yine kızsan bana
yine yüzünü dönüp gitsen sonsuzcasına
gelirdim
kırlangıç sürülerinden bir buketle

göz bebeklerimde sallanan zaman
hatırlattıkça saçlarının çağlayan serinliğini
parmak uçlarımı öpüyorum yüzüne el sürdüm
günlerdir seni öpüyor ve sana ölüyorum

bir çocuk suretimle oynuyor
dudaklarında eksik gülümsemeyle
dalgınken sana ve uykusuz
adını haykırıyorum geceye
insanlar beni taşıyor
tahtadan bir sedirle

- artık biliyorum ki yaşanacak tavşan kaçışlarının en güzeli sana olandır -