alevdiM su olduM sonra sana doğru düşüp ...

bıkmışken herşeyden
sen çıktın karşımaa
belki sevgi belki özlem gibi
kanarcasına susamış gibi sarıldım sana
kopacak bir dal gibi olsanda
ben hep seni yanımdaki sözlere kazıdım
isimimi unutup seni anlattım herşeyee
yanıtsız sorulara seni cevap olarak sundum
herşeyden kaçtım herkes seni silip atarken
ben silinen parçalarla seni tekrardan yazıp bitirdim
içimdeki şeytana inatt
ben seni hep meeleğim gibi çizdim
yeni doğan bir bebek gibi baktım gözlerine
sen güldükçe gözlerimin güldüğünü zannettim
dokunuşunu hissedikçe seni hep özledim
meyer ben özledikçe sen beni hep özlettin
sözlerimi yazdıkça kağıtlara kendimi böyle eğittim
söylemek isteyipde haykıramadıklarımı
bir kalem bir kağıda yazdım durmadıkça
ben karaladıkça gerçekleri aydınlattım
herkes bana anlatırken ben seni anladım
herkes bakarken gözlerime ben seni gözlerime çizdim
sözlerimin isyanını yüzlere bağırmaktansa kağıtlara cizdim
şimdi durmuş karşımda gülüyorsun
sözlerimmi yanlıştı yoksa
yanlış olan herşeyi doğru olarak görmekmi
ellerin nefretin gözlerin
bazen duradura fısıldadığım nefretim
sen beni ağlattıkça sevgiyi anladıkça
sevginin acısını senden duyarken
yaşamayı öğrendim
yaşarken ağlamayı ağlarken nefreti
nefret ettikçe göz yaşlarımı tanıdım
göz yaşlarımı sildikçe yağmurları hatırladım
yağmurlar gibi başlar ve biter gibiydi
benimkiler senin gözlerine bakarken düşerdi
onlarsa her günahı olan bir gün için ağlardı
birgün ben durdum ama yağmurlar hiç durmadm
meyerse şimdi ben o günahlı günleri yaşarken
onlar benim için ağlar oldu
dönüp bana başşlamış bir kıvılcımı anlatma sakın
ateşler varken etrafımda alevleri tanımazken
çıkan bir kıvılcım tanesini anlatma bana
onlarda senin gibi basitken ateş denen saçma bir alemi
ben göz yaşlarıma armağan etmişiken
yağmurun tanelerini tanır oldum her defasında
düşen yağmurları anlarken seni kavrayıp gidip dururken
her defasında sözlerini anlamak için susarken
şimdi bak bağırıyorum ben bildikçe sen susup kaçarken
nefret denen dostumu anlamaya başlarken
durma gitme şimdi anlat bana yalanlarını
gözlerim ağlamaktan aciz yağmurlar dostlarımken
insan oğlu gibi gördüm dost denilenleri
her dostumda seni kaybederken
alevlere yazdım tüm nefretimi
artık susmuyorum ben susunca alevler acıtıp canımı
sen yalanlar söyledikçe yağmurlar deyer denine
bazen alevler her yüzüme barken çektiğini görmek için
elbet lazımdır bir insanoğlu gibi nefret duası