Alev Daglarında Şiiri - Atilla Durukan

onüçün otuzsekizinde,
venüsün kızı varmış derler.
alev daglarının arkasında,
kan tarlasında sırça köşkünde.
kıtkın yirmiyedisinde,
eylülün ortasında sanki onbeşinde.
borazancı başının tiz seslerinde,
ekvatorun kuzeyinde Anadolunun içinde,
yankılanırmış ses bir diyardan digerine.
ekimin geçgin baharında,
kış pirinin yorgun günlerinde,
atmacanın pençelerinden kapmış
saka kuşu mektubu veya sesi.
bir otuzluk yol katetmiş,
gece gündüz demeden.
durmamiş uyumamış,
gördügü ışıga dogru kanat çırpmış.
bir kırkdördün sabahında,
duydugu gönül sesine yönelmiş,
yorgun argın vede perişan,
varmış ışıgın kapısına.
bırakmış nagmeyi gönül erine,
çiçekler açmış kuzey kutbunda.
her taraf yeşillenmiş cennet misali,
sahipsiz yuvasız kuş kalmamış alemde.
herkes dans etmiş meleklerle.
TA Kİ.........
bir hain fırtına esmiş venüsten,
girmiş kızının kulaklarından.
ve çevre fırtınalarda sarmış her yanı,
o güzeller güzeli kız sararmış,
kararmış, solmuş, kopmuş venüsün gözü önünde.
venüs devam etmiş kıskançlıgına,
okumuş fırtınaları kızın beynine.
her yanı fırtına sarmış kızının.
venüs mutlu, venüs şen, venüs şakrak,
yoketmenin son aşamasında kızını.
vakit gelmiş zaman dolmuş ve bir gün,
venüsün kızı bırakmış zümrütü ankasını.
dökmüş tüylerini anka yok olmuş aniden.
çiçekler kurumuş, yüzler sararmış,
alev dagların arkasından yükselip,
venüsü yakmaya karar vermiş.
kaçacak sıgınacak yeri yok venüsün,
parada etmemiş güzelligi.
cünkü seveni olmamış hiç,
böylece bir sevda gerçegide,
acıyla son bulmuş,bilmece olmuş,
bizede sadece anısı kalmış.