Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Alev alev bir şiirdi sevgili kardeşim. Kutluyorum, sevgilerimle.
Harika bir şiir olmuş Mesut bey ve şarkıyla bütünleşmiş.Sesinize yorumunuza ve yüreğinize sağlık...
Bazı insanlar ne yazık ki sevgiyi sunuş ve gösteriş şeklinden yoksundurlar. Kördür yürekleri, gözleri...Ne yazık bunun bedelini karşı taraf öder.Hiç haketmediği halde...Sonunda da duygular isyan eder. Böyle Alev Alev bir şiir dökülür dizelere....Kutluyorum. Başarılarının devamını diliyorum...
Gönlüme doğ desem,
Bunu yalan sayıyorsun.
çok güzeldi.........
tebrikler
saygılar
Sevgili Mesut Grubumuz ‘Şairce Şiiler’ de günün şairi ve şiiri seçildiniz sizi yürekten kutlarım
Duygu yoğunluğu ile yazdığınız hemen göze çarpıyor Çok güzel ve anlamlı bir çalışma olmuş.
İki bölümden oluşan bu şiirinizde olumsuz sadece dikkatimi çeken bir tek şey var ‘Alev’ kelimesini
Çok fazla kullanmışsınız hele ikinci bölümde 8 yerde kullanmışsınız buda bana göre safra yani atılması gereken bir kelime zira şiiri ağırlaştırıyor
Anlam ve mesajı da olan bir şiir Sevgili Mesut seni yürekten kutlarım daha nice güzel şiirlere diyorum ve Şiir yolun her zaman açık olsun diyorum.
Alev Alev
Anladığını zannediyorsun,
Sevgi nedir bilmiyorsun,
Kendince beni,
Canından çok seviyorsun.
Alev alev yanan benim.
Sen bunu görmüyorsun.
Aşkımıza ben değil,
sen ihanet ediyorsun.
Yalan değil sevdigim,
Yanıyorum görmüyorsun.
Alev alev yanan benim,
Sen bunu görmüyorsun.
Seni sevdim canımdan,
Bunu yalan sayıyorsun.
Alev alev yanan benim,
Sen bunu görmüyorsun.
Alev alev yanan benim.
Aşkımızı görmüyorsun.
Onu yalan sayıyorsun
Aşkımıza ihanet eden,
Sevmeyi unutan,
Uykusunda seven sensin.
Gerçekte ölen,
Alev alev yanan,
Seni canından çok seven benim
Ama bunu görmüyorsun.
Bir umutla başlasak güne,
Küsüyorsun hemen güneşe,
Teselli arasam,
Atıyorsun beni.
Alev alev ateşe.
Alev alev yanan benim.
Sen bunu bilmiyorsun.
Alev alev yanan benim.
Aşkımızı görmüyorsun.
Gönlüme doğ desem,
Bunu yalan sayıyorsun.
Mesut Öztürk
Sevgiliyle karşılıklı konuşur gibi yürekten bir sitem..
Kutluyorum..Selam ile..
Gönlüme doğ desem,
Bunu yalan sayıyorsun.
daha ne yapayım...
saygılar
harika dizeler
Bu şiiri okuyan tutuşur, yanar
Tebriklerimi sunarım.
Timur İlikan
alav alav bir şiir olmuş.Aşk böyledir işte alev alev...........sanki şarkı sözü gibi
Güzel bir çalışma.Kutlarım Sayın Mesut Öztürk.
Mürsel Adıgüzel
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta