Alev Şiiri - Atilla Durukan

dünyaları yakar, yor eder,
bendeki alevi söndüremezsin ki.

sen giderken
gözlerin ceylan karası,
saçların bal sarısı,
sesine aşık tüm kuşlar
hep seni söylerler
her köşe başında.

her kaldırım taşında,
sevenlerinb gözyaşlarında,
her urde izin var,
herkes tanıyor seni.

sen.... sevdiginin kolunda,
ben sensizlik acısında,
bir meyhanenin izbe köşesinde,
yine sensizligin nöbetindeyim.

sen yoksun diye,
yaktıgın alevlerde yanmaktayım.

meyhanenin loş ışıklarında,
şişeme vuran ışıklardasın,
bu imkansız nasıl olur,
sen uzakta,şişemdesin.

yalpa,yalpa sokaklarda,
düşie kalka bu yollarda,
bu imkansız, nasıl olur,
taşa degen ayagımda,
sen uzakta yanımdasın.

bak, nefesin tükendii,
yastıgımda son kokunda,
loş ışıgın son deminde,
yatagımda, yanımdasın,
bu imkansız nasıl olur,
sen uzakta benimlesin.
,