Alev Şiiri - Altay Taşkın

alevim sabahlaraydı
geceden kalan donukluğunda çiylerin
ısmarlama güne yıkılıyordum sessizce
her yoklamada döndüm sırtımı
geçen zamandı
biçimden biçime dönüşen yüreğim
yokların dostlarıydı
gözbebeklerinde sürgündüm
yolcuların
heyecan vururdu ufuklara
titrek aydınlıktı tenim
neredeyim
fakir sözcüklerde oyalanıyorum
derindi fikrim
söz geçiremedim toyluklara
hiçsizlik dolanıyor tepemde
kaba kuvvetin
elindeydim...