Alev Şiiri - Fırat Savaş Bıçakçı

Bizim mahallenin en güzel kızıydı alev.
Sokağa çıktığında kaç kişi peşine takılırdı
Öyle bir yürüyüşü vardıki zillinin
Tanımayanlar vallahi manken sanırdı

Hiç kimseye yüz vermezdi alev
Hiç kimseye kendini yakıştırmazdı
Belki dev aynasına koymuştu kendini
Belki de insanlara güveni azdı

Babası ufakken terketmişti onları
Nerede olduğunu kimseler bilmiyordu
Herkesin keyfi o biçim yerindeyken
Garibimin yüzü hiç gülmüyordu

Ben alevi çocukluğundan beri tanırım
Evlerimiz yanyana bitişik
Beraber büyüdük desem yeridir hani
Zaten biz hep hüzünle yetiştik

Ben hep gizli gizli sevdim alevi
Kendimi hiç yakıştıramadım ona
Bende bu bu yoksulluk varken
Ne yapsamda varmaz dedim bana

Demek yıllar çok çabuk geçti
Bir sabah uyandım ki alevler taşınmış
O an kalbimden bir tren geçti
Anladım bir yükle ölmek nasılmış

Uzun yıllar görmedim ben alevi
Haberini alırdımda kendisini göremezdim
Canım kadar sevmeseydim onu hani
Zaten bunca yıldır bir umutla beklemezdim

Dün gece tornacı ismail söyledi bana
Alev bir üst sokağa taşınmış dedi
Nedense evlenip bir yuva kurduğunu
Bu sevdalı kardeşine söylemedi

Bir solukta çıkıverdim zifir gibi karanlığa
Gittim ve çalıverdim sevdiğimin kapısını
Öylece bakakaldı gördüğünde karşısında
Sonra unut beni dedi göm kalbinin sevdasını

Yok,yok,yok alev ben seni hiç unutamam
Onun için mahalleden anılarla gidiyorum
Hiç bir şarkı,böyle aşkı notalarda anlatamaz
Esas sen bunu unutma ben seni çok seviyorum.

Son sözümü söyledim sen hep rahat ol
Aklından çıkarmaz seni, bu altın kalpli dev
Her günün iyi geçsin sevin hep mutlu ol
Hakkımı helal ettim hatıramsın sen alev.