Âlemlerin Efendisi Şiiri - Yüksel Ağalar

Susuzluk sarmış Kâinatı
Cahillik kızgın çöllerde sel
Hasret kalmış sana yedi iklim
Yüz tutmuş insanlık ölmeye
Kuruyan toprağa su,
Ölülere can…
Efendim sen gel!

Çocuklar diri diri
Gömülürken toprağa
Yüzler solgun, gönüller kara
Sana hasret; Sevr’de mağara…

Sensizlikten kavrulmuş
Hüzünde dört mevsim…
Gözler seni bekliyor ufukta
Kurtuluşa son ümit sensin!

Yer, gök seni bekliyor
Geceden farkı yok gündüzün
Güneş, doğmuyor sensiz…
Yalnız kalmış yıldızlar…
Sana hasret ruhlar…

Seni müjdeledi;
Dört kitap…
İşaret alan rahip…
Veliler, nebiler…
Dağlar, taşlar…
Ağaçlar, kuşlar…

Mekke semasında melekler
Dillerde Allahuekber…
Nurlar kapladı Amine’nin evini
Sevindirdin on sekiz bin Âlemi.

Gülistana döndü
Nur ayağını öpen çöller…
Kâinat’ı sardı gül kokusu
Kalmadı insanların ölüm korkusu.

Gül cemalinde Allah’ın nuru…
Seni sevip, sana uyan kurtuldu
Şereflendi efendim seninle Âlemler!
Sensin iki cihanda son peygamber! (s.a.v.)