Alemlere rahmet -8- Şiiri - Kamil Çağlar

Denk geliyordu altı yüz yirmi yılının, şevval ayına.
Taif’e gitti Peygamber, davet için halkı İslam’a!
İki günlük mesafeydi Mekke’ye, anlatmak istiyordu müşriklere.
Arkadaş olmuştu O’na, sahabeden Zeyd bin Harise!

Himaye istedi üç reisten, girebilmek için şehre
Terk etmesini istediler, alaylı ve sonsuz bir şiddetle!
Rica etti Peygamber, ilahi tebliğ O’nun vazifesiydi
Kışkırttılar cahil halkı, kahrolası önde gelen reisleri!

Ayakları kan içinde kalmıştı, yoluna savrulan dikenlerden
Yara bere olmuştu başı, üstüne atılan taşlardan!
Sığındı bir bağ evine, geriye döndü taşlayanlar
Biraz dinlendi orada, O’nu çok incitmişti bu yapılanlar!

Avuç açıp da döndü Rabbime, çaresizliğini anlatmak istiyordu
Merhamet diledi O’ndan, yegane yolun ilahi koruyucusu!
Gazabını gösterme bu kullarına, her kuvvet seninle kaim’dir
Aflarını diliyordu Allah’tan, bu milletin sonunu gösterme!

O; en zor anlarda bile hazırdı, düşmüyordu ümitsizliğe
Rabbime sığınıyordu Nebi, Malik’in rızasına erişmeye!
Vazife şuuru ve sorumluluk duygusunun, en güzel örneğiydi
İstemiyordu Yüce Yaratan’dan, Mü’minlerin kurtuluşu tek hedefiydi!

Kavuştururdu elbet, dağları yaklaştırırdı birbirine
Peygamber’e bildirdi Mevlam, görev verdiği meleklerle!
Helak olmalarını istemiyordu O, kavuşmalıydılar hepsi hidayete
Nurunla onları da şereflendir, diye yalvardı tüm gece!

Yola koyulmadan önce, ibadeti ediyordu Allah’a Resul
Dikkatini çekti cinlerin de, bir grup oldu Samed’e kul!
Müslüman oldular dinlerken, Kur’an’da geçen ayetleri
Rab kitabında bildiriyordu, Peygamber’ine öğrettiklerini!