Alemlere Rahmet -3- Şiiri - Kamil Çağlar

Taş bile taşıyordu sırtında, tamiri için Ka’be’nin
Övgüsüne mazhar olmuştu Kureyş’in, ileri gelenlerinin.
Koruyordu onu melekler, cahiliyye geleneklerinden
Tertemiz geçirmişti gençliğini, kem bakışlı gözlerden!

Bütün faziletleri üzerinde toplamıştı, delikanlılık çağında
Zamanı gelmişti artık nikahın, kendisine ilk inananla!
Talip oldu gönlüne, evlendi Hatice annemizle
Ölünceye dek bağlandı ona, bizzat kendi isteğiyle!

Üstün şahsiyetine duyulan, büyük saygı ve sevgi
Bütün kabileler tarafından kabul gördü, O’nun hakemliği!
Serildi yere bir kumaş, ucundan tutturdu reisleri
Hep beraber taşıdılar, Cennet kokan Hacer-ül Esved’i!

Vefakar bir insandı, unutmazdı emeği geçenleri
İyilikle anardı her zaman, kendisine yardım edenleri.
Ticari hayatı çok iyi bilirdi, mali durumu daha iyi
Zora düşen akrabalarına, görev saydı yardım etmeyi!

Zaman zaman çobanlık yaptı, etmedi hiç şikayet
Rızkını çalışarak kazandı, yeltenmedi kötülüğe niyet!
Büyüklerine iyi davrandı, akranlarına oldu güzel bir örnek
Yaratan tarafından görevlendirildi O, bütün aleme rahmet!

Gençlik çağını müteakip, düşünüyordu yaşadığı toplumu
Rahatsız ediyordu O’nu, insanların ahlaki bozukluğu!
Zahidane bir hayatı tercih etti, çekilmeye başladı Nur dağına
Manevi bir sükunet buluyordu, kapandığı Hira mağarasında!