Âlemin Yüzünden Şiiri - Abdulkadir Koçoğlu

Denizler kurumuş çöller su altı
Herkes yiyor her türlü haltı
Kafalar uçmuş bilinç karartı
Âlemin yüzünden yüzünden

O ürkek karamsar çocuk büyüdü
İçinde barınan ruhlar küçüldü
Özgürlüklere surlar örüldü
Âlemin yüzünden yüzünden

Herkesin yüzünde kayboldu nurlar
Koca ummanlarda battı tüm sallar
Kupkuru çöllere yağdı da yağmurlar
Âlemin yüzünden yüzünden

Oyuna döndü savaş ve barış
İşgal sürüyor karış karış
Mazluma kaldı feryat yakarış
Âlemin yüzünden yüzünden

İnsanın özünden eser kalmadı
Sözünde beş para değer kalmadı
Vicdanlar pazarda alan kalmadı
Âlemin yüzünden yüzünden

Analar çocuklar göçer dünyadan
Kabusla uyanır bebek rüyadan
Savaşlar ,açlıklar,zulüm ölümler
Âlemin yüzünden yüzünden

İnsan aynada kendinden utandı
Vicdanı bırakıp kaçarım sandı
Ormanlar tutuştu topraklar yandı
Âlemin yüzünden yüzünden