Âlemin Yolcusu Şiiri - Abbas Paksoy

Billur gibi, tertemiz pak sular.
Dağları dolanarak, akarlar.
Bazen durulur, bazen sarkarlar.
Onlar da; Bu âlemin yolcusu.

Düşün; Bir çiçek, susuz açar mı?
Hayat veren, bu sudan kaçar mı?
Canlı olanlar, susuz yaşar mı?
Onlar da; Bu âlemin yolcusu.

Can veren, hava, su, güneş, toprak,
Sır içinde, açar yeşil yaprak.
Bedenleri gövde, kökleri ayak,
Onlar da; Bu âlemin yolcusu.

Kanat çırparak uçarlar, kuşlar.
Gökten yere bakar, bütün başlar.
Bunlar, kâinatta doğal işler.
Onlar da; Bu âlemin yolcusu.

Akrep, yılan, çıyan, aslan, ayı,
Bit, pire, sivrisinek hep sayı.
Hücuma geçer, duyunca hay’ı.
Onlar da; Bu âlemin yolcusu.

On sekiz âlem, seksen bir cihan.
Altmış üç’ünde, yaşamaz hiçbir can.
Gördüğün uzay, geçici bir han,
Onlar da; Bu âlemin yolcusu.

Bedendeki, bir soluk bir can,
Boşa, çalar çırparsın insan.
Yol’un sonu, ya cennet ya zindan,
Paksoy’umda; Bu âlemin yolcusu.