Alem Kalemler Şiiri - Naki Aydoğan

İlk Okul öğretmenim Veli Yelek,
Çocuklar bu bir kalem, kalem nedir?
Okuma yazmayı bilen ben Ayşe.
K’e siz “âlemdir öğretmenim” dedim.

Babam şairdi, annem editördü.
Babam imgeci annem simgeciydi.
Ben şiir, abim öykü onlar roman.
Biz edebiyatçı bir aileydik.

Dondu kaldı çabuk çözüldü, doğru.
Kalem âlemi yazan âlem. Dedi.
Attım tuttu Ama bir şair vardı.
Çoğumuz okuyup yazamıyordu.

Ali. Şiir gibi konuşuyordu.
Hepimiz çocuk, değişik şiirler.
Şairlikten önce saf şiirlerdik.
Kalem âlemse şiir kâinattır.

Babam, çocukluğumla şairim der.
Şairlik büyümeyen çocukluktur.
Şairlik yitti mi insanlık yiter.
Akıl küçüğün ise söz büyüğün.

Sözü bulan sazı bulunca çalar.
Çabuk büyümek için çalıyoruz.
Sözü çalan insanı toplu çalar.
Sözünü alır başkasına yamar.

Yalan dolan dünya boşa denmiyor.
Söz çalan saz çalan satın alınır.
Bu kahpe dünyada her şey sahtedir.
Modern insan sanatla tutuklanır.

İnsanlık dili de su hava gibi.
Bedava sağlanır meta sağlanır.
Gerçekte hep makam mevki satılır.
Kapitalist dünya büyük tutsaklık.

İnsan insana toplumsal muhtaçtır.
Ayşe’nin sınıfıyla ancak yazdım.
Kalemle yazdım âlemle bir yazdım.
Bir Ayşe sınıfıyla sahiplenir.

Ben hayal ettim kâinata yazdım.
Âlem karıştım âlem dünya ister.
Bir kapitalistte alır pazarlar.
Yazı yoklukta gösterge varlıkta.

Özgür olana tüm kâinat haktır.
Okur olana tüm şiirler haktır.
Şair olan yokluğundan yazardır.
İş âlemlerin yokluğuna geçmek.

Ayşe kalem bir âlem tut Ali’yi.
Kalemi tut Ali’yi kâğıda yaz.
Sınıfını bir evren tanımladı.
Kâinatını dünyasına yazdı.