Alem-i Ervah Şiiri - Zamanın Ötesi

Unuttun değil mi?
Bir resme başlamıştık ya hani
Evvel zaman ötesinde seninle
Ne renk renk boyalarımız vardı elimizde
Ne de üzerine çizebileceğimiz bir tuval
Güneşe doğru boy atmış
Bir orman düşlüyorduk sadece
Bir dere, öylece kendi halinde akan
Ortalığa gelişi güzel serpiştirilmiş çiçekler
Birkaç hüzünlü gelincik, bir demet papatya
Salınıyordu biz istedik diye usulca rüzgârda

Sen, kartopundan bulutlar istiyordun gökyüzünde
Ben, başı bulutlara değen yüce bir dağ
Ulu bir meşe ağacı da olsun diyorduk gülüşerek
Dalların arasında, şuracık da
Telaşlı bir sincap mesela, güz’e hazırlık yapan
Ve unutmuyorduk elbette
Sırtı mavi, ağzında meşe palamuduyla
Taklitçi bir alakargayı da
Düşlüyorduk biz sadece, oluyordu

Oluyordu!
Doğmakla doğmamak arası bizi bekliyordu güneş
Masallardaki zümrütten dağın hemen ardında
Gündoğumu için nöbetteydi iskelede martılar
Ve uzanıyordu ayakucumuza kadar
Dalgalar arasında oynaşan gümüşservi
Ve denizde yanıp sönüyordu yakamozlar

Tanıklarıydık sanki binlerce yıllık tarihin
Koca bir kent uyuyordu kâinatın beşiğinde
Biz uyumuyorduk
Ve doğmuyordu düşlemediğimiz için güneş
Durmadan çoğalıyorduk gecenin içinde
Çünkü ele avuca sığmaz, çünkü yaramaz
İki masum çocuktuk seninle
Ve geziniyorduk durmadan
Lunapark sevinciyle
Ruhlar âlemi içinde