Alem Dar Şiiri - Ramazan Ateş 2

ÂLEM… DAR

Gelip geçen yıllara bak ki
Bir şerit gibi namütenahi

Geçti gitti bir bahar gibi
Kaldık hazanlarda bir kuru yaprak gibi

Her geçen günü hesapsız sandık
Hayal âleminde bir ömür saydık

Geçerken yine Karabağ’dan
Bir taraf Müslüman bir taraf Hıristiyan

Göçüp gitti bir ummana
Ardından bakakaldık

Nice gönüller aktı bu deryaya
Kim neye inandı bilemem

Bildiğimi sandığım şuncacık hayat
O da meçhulde giryan, diyemem

Hayat yelpazesi duman duman
Dirilecek gönüllerde, nalân

Yine geçti bu yoldan
Beklediğim bu değil

Her demde bu dem
Aradığım bu değil

Torbalıdan Çiğliye görünen harebe
Üst üste yığılmış, seyreder gökleri avare avare

Martılar mı desem, kargalar mı, hikâye
Üşüşmüş başına, parçalar ölü bir şehrin mahremini
Dert, tasa engin bir meçhul
Himalaya halt etmiş, bu Kaf

Ne görünür ne görünmez
Hayal ile gerçek eylemiş zifaf

Dökülen şu dağdan
Su mu bilmem kan mı?

Bu yağan, Ummanlardan
Hayale akan deveran mı?

Âlemler coştukça coşar
Hu diye

Dert var tasa var
Taş gibi merhalede

Ruhlarda hayatı soluyan âleme
Âlem içinde âlem dar

Hayat âlemdir, birkaç durak
Mahşerdir son sığınak

Her adımda her demde
Azalır bu yol

Bilmez misin ey âdem
Bu son fasıldır madem

Karlar örtmüştür kara toprağı
Altında ziyadan yoksun makber

Kapılar ardına kadar, kapalı
Semadan yoksun, muteber

Güneş doğmuş da, ne olmuş
Ölüye nazar eder mi hayal

Geçmiştir artık, bu ömür kervanından
Sorulmaz artık “nasılsın” diye

Ölüdür bu ne can ver ne de hayat
Dönülmez bir yoldur, mutad

Aslına dönmektedir
Bu can bu tenden ayrılarak...