Aleko ( Suyun Rengi ) Tam Metin

sonbahar zemheri hüzünlere gebe
asil renklerden gök kuşağı üşüyor
korkuyorum dedi aleko
bırakma ellerimi
sisli akşamlar kasvetli doğuyor
yağmurda ıslandı yine bütün kostümler
sıcak ekmek kokusunu
zulaladı ceplerine aleko
böyle bir akşamda
balkonun altında
son tiradını atarken
kula rengi atın sırtından
düşecekti aleko
sahne tozu hasreti asılı gözlerinde
iki çizgi belirecekti
sonrasında iki damla yaş
aleko hayati bir performans
sergileyecekti meçhul bir çadırda
atanol bir beste olmuştu artık
bütün evrelerin radyolarında
rahnelerin kerpeten kanatlarında
zehirlenmişti cılız çocukluğu
tanrının özene bezene yarattığı
leylasında tutuşacaktı oysa ömrü
ölesine bir tutuşma bu
hikâyesi uçuk saçık
ya mayısta ya da temmuzda
yoksulluktan kaçarken
yoksunluğa yakalanacaktı aleko
taze bir fidanken eğilmişti kulağına
yeşil bir sarıkla bodur karartı
mezar taşı gülümseyişinden
sonra kokort bir kahkahaya
dönüşmüştü sözcükleri dilencinin
kumanya tasında örümcek ağları
değimsiz çelimsiz
bürümcük bir kefenle yalınayak
gece yarısı gömülecekti aleko
dualar arasında çaresiz kalmıştı tanrı
peki bu savaşta kimin tanrısı olacaktı
sırayı kim kapacakti acaba
yamalı gömleğinin altına yerleştirilmişti
ölüm saçan tik taklar
nefret tohumlarıyla
mide kanaması geçirecekti aleko
gıda zehirlenmesi miydi yoksa
yüksek ateşten alev alacaktı aleko
istavrozlar tesbihler
kanla dolduruyordu göğe açılan elleri
camiler kiliseler sinagoglar açık büfe
geleneksel serginin
müdavimleriydi beyaz yakalar
kimin adına ne uğruna parçalanacaktı aleko
o şoseden hiç çıkmayacaktı oysa
son sahnesinde tek perdeyle
sarı çiçekler kokusu eşliğinde
ağır bir esintiyle tarumar oldu aleko
bir kez daha yanıp söndü güneş
başa sardı zamanı melekler
yeniden altıyı buldu dünya
o şoseden hiç çıkmayacaktı aleko