Aldırma sen #2 Şiiri - Orhan Korkmaz

Aldırma sen, sensiz geçen her dakikada,
Bir çığlık yankı bulur, ama sesim duyulmaz.
Yalnızlık ağır gelir, rüzgarın fısıldadığı,
Geceleri uyumadan, seni beklerim, anımsamadan.

Aldırma sen, bu sessizlik içinde kaybolurken,
Her adımımda senin izlerin silinmiş gibi.
Söyle, nereye gidiyor bu yollar?
Bir daha dönmeyecek gibisin, sanki hiç var olmadın.

Gecenin koynunda, ne var ne yok?
Bir yıldız kayar, ama dilerken sesim çıkmaz.
Adını anarken dudaklarımda, boşlukla dolan her hece,
Beni kimse duymaz, ve ben kimseyi bulamam.

Aldırma sen, her hatıra içimde,
Bir gölge gibi, adını her hatırladığımda.
Bir zamanlar gülümsediğimiz o sokaklar,
Şimdi sessiz ve soğuk, sanki hiç geçmedik o yollardan.

Seninle geçen her an, bir hikayeye dönüşürken,
Beni sarhoş eden o eski şarkılar,
Artık yavaşça siliniyor, fakat kalbim hala orada,
Bekliyor, dönmeni, ama sensiz her şey eksik, her şey kayıp.

Aldırma sen, belki de bir gün bir yerde,
Sana dair her şeyin hatırlanmadığı bir an gelir.
Fakat ben hep hatırlayacağım seni, her sessizliğinde,
Çünkü sensiz geçen zaman, içimde büyüyen bir boşluk gibi kalır.