Aldım Dü Çeşmimi Sedeften.

Kıvamsız artık, mevsimler de.
Eğilen zamanlar, dönüşsüz rüzgarlar,sızdırmaz sarılmalar.
Kıblem olan bir cemalin gözyaşları ile,
Yolluyorum birer ikişer artık, hüzün demetlerini,
Kuyulara…
En dipten gelen tik takları duyuyorum,
Bana çarpıyorlar.
Ardından kahkahalar atıyorum.
Kuzeyli soğuk suskunluk,
Yakınlara bir yere düşüyor.
Yankılanıyor.
Taşan, kayan ve garip, yalan mı yalan,
Yakında çarpışan
Güz ve diğerleri de,
Suçlu artık.
Sevinç bile değil bu.

Sürdürdüğüm de savaş değil,
Sonu yine de ölüm işte.
Damağımda bal sarısı gibi,
Dudağımda Ahududu kırmızısı kadar yumuşak,
Darmadağın, sarhoş, çilekeş.
Tek bir kelime…

An geldi;
Kıyılardan gittim,
Sedef vardı derinde, gördüm.
Düşünmedim, parlak balık oldum daldım.
Özümü denedim ve yine de dönebildim inciden.
Çok derindi sular.
Hatta ben orasının derya olduğundan bile şüphe ettim.
Batıklar, kayalıklar, çok aşağıda toz,derinlik ve buz mavi Kristal…
Dalmalıydım ki, tamlayayım.
Tamlayayım ki, tamlanayım.
Değdiğimde yavaşça sedefin kabuğuna,
Bir an iliğim, ışık ve ıslak beyaz tozdu.
Açılamadan kabuk, uçan kırlangıç balığını da gördüm,
Gülümserken.
Deniz yıldızı, Deniz atını da…
Mercanlar pembe,
Sessizdiler.

Oysa Martılar, çığlıktı yukarıda.
Sessizliğe değil, çığlığa uydum.
Heveslerini gönlümün,
Zülf-i Siyeh- kare gönderdim.
Açılmadan kabuğu sedefin,
Son fasıllar geçti içimden,’’ ey ömrüm’’ diye.
Boşlukta simsiyah, sükunlu gece, ağır kapılar.
Çatıp kaşlarımı güz’e; ‘’ey çığlık, hey Martılar! ’’
Avazım çıktığı kadar, alıp dilimi,
Alıp gözümü bembeyaz sedeften,
Dü çeşmimden gitmeyen hayalden,
Ateş-i Hicrane düşürdüm.

ÖZDENER GÜLERYÜZ