Aldığım hiçlik Şiiri - Zeynep Beşen

yazmayınca susmayı öğrenirsin dediler kahraman,
bu yüzden yazıyorum,
ağlayınca geçmedi, geçmeyesi sevdam,
göğüm üstüme yırtıldığından beri,
en fazla başıma fezadan yıldızlar düşüyor,
susunca geçer dediler kahraman,
bu yüzden susmuyorum,
inadı aşk olsun diye,
binden beter onsuzluk doğsun diye
susmuyorum kahraman.
kendi yarama onsuzluk ekleyip.
sevdadan adam ölmezmiş,
daha yeni yeni uzaklığında keşfediyorum kahraman,
bana varsın deli desinler varsın divane,
ben onun yokluğunda mecnunun tarihini yeniden güncelliyorum,
herkes leyla için aklımı hürriyetine kavuşturmaya çabalasada,
ben leylayı çöle,
kuma, rüzgara yokluğa hiç pahasına satıyorum,
aldığım hiçlik,
bulduğum aşk ' olduktan sonra
kimine benim derdimden,kahraman!
sevda benim,yara benim,dert benim,gönül benim,
şifasızlığı ben istedim.
şifalığında gözüm kalmadı kahraman,
beni derdimle bir başıma koysun gelmesin.
söyle sussunlar! sussunlar kahraman
o bile sussun yüzündeki beni tanıyamıyorum.
leylaya söyle satıldığı tüccarın elinde kalsın,
çıkmasın yoluma karşıma,bakmasın yüzüme,
yüzündeki bensizlikle akla şakla oynasın,
ne kaşınla,ne gözünle,
nede krateri kıran gözlerinde gizlemiş bakışlarınla.
yeniden tanışmak istemiyorum.