Aldı Sazı Veysel'in Şiiri - Özkan Yalçın

Aldı Sazı Veysel'in
“Sen petek misâli Veysel de arı
İnleşir beraber yapardık balı
Ben bir insanoğlu sen bir dut dalı
Ben babamı sen ustanı unutma…”
Aşık Veysel

Ustam bir deryâydı ben bakır tasım
Yetmiş yıl söyleştik,söz benden akar
Sarsak dolakları yine bir Kasım
Desem yürü,yollar Başkent’e çıkar

Ademle dut dalı olmuştuk sırdaş
Leylâ ile Esmâ gözümde kardeş
Ustamı sorarsan “bal” a arkadaş
Kâh toprağı özler kâh dünyâ kokar

Gözü vardı sade beni görürdü
Yol bilirdi yordamıyla yürürdü
Daha kar kalkmadan gönlü erirdi
Bilirdi ki her yol gurbete bakar

Ne çarığı tuttu ne mesti yerdi
Hakk’a inanırdı,hakkı söylerdi
İnce uzun dedi sonunda erdi
Benden bıkmadı ki ondan mı bıkar

Çalı sanan mis kokladı gülünden
Batak bilen balık tuttu gölünden
Balı tuza katan nadân elinden
Sade Şatır değil Yalçın da çeker