Aldatan Kendini Aldatır

Yollarını süpürdüm ki vicdanımın
tertemiz duyguları hiç kirlenmesin.
Yorgun ciğerlerimde hırsla,
soluduğum şu havanın,
verdiğim nefesleimde
hiç çiğnenmesin.

Kabahatlerimin aynasında seyrettim,
suçlarımı.
Seyrettim karşıdan,
ödeyemediğim cezalarımı.
Avuçlarımda toplandıkça günahlarım.
Hırçın dalgalarımda yol aldıkça,
hiç su katılmamış,
beyaz köpüklerim di sanki,
rahmet deryasında,
gönlümde yüzerken dualarım.

Suç ve ceza dengesini seyrettim.
Hep vicdanların sivri tepelerinde.
Günü geldiğinde hesabı,
ödeyenleri gördükçe.
İlahi adalete her zaman güvendim.

Rahman'ın şaşmaz terazisinde,
akıl ve vicdan hayatın iki kefesiymiş.
Biz aciz kulların nefsimizde tarttığı ise,
ancak darasıymış,

Akıl ve vicdanı
aynı kefeye sığdıramayan ahmakın,
Teryelen dudaklarından döktüğü duası,
yalnızca gönlünü avutmaymış.

Sanma ki,yaptığın haince hileler,
hayatının firesidir.
Bu uğurda ettiğin bunca yeminler.
buz tutan dillerde eriyenr.
ancak soğuk nefeslerdir.

Sözler ve gözler aynı yöne bakmadıkça;
Özler her zaman ziyandadır.
Hayatı iki yüzlü yaşayan,
elbette aldanandır.
Aldatan ise her zaman,
bil ki kendini aldatır.

Ruhların goncasıdır bedenler.
Dallarında açtıkça hep solar.
Hayat bahçesinde,
güzelliği görmeyenler,
önündeki kuru otları,
hayatın tek lezzeti zanneder.
Ve de bir ömür,
mevsimlerini beklemeden,
yapraklarını yolar.
Ellerinde yolduğu kuru otlarla,
öğünerek avunurlar.
Sonra da hiç sürmediği toprağa,
ekin gibi savurarak,
Hayatlarını,
mahsul bekler.
Zavallı bilmez ki,
zahmetsiz rahmet olmaz.
ve de bilmez ki rahmet semasında,
hiç bir emek kaybolmaz.
Hele gönülden yapılan dualar ise.
İnan ki aynı semada,
asla solmaz.
.