Aldatan Fener Şiiri - Mediha İstanbullu

bahçe serinliğine durmuştu gözlerin
eğilme durgun sulara
sesinde salınan gölgeye açılır
tüm dalgalı denizler
aklımın evcimen yanına dökülür

sonra o gemi kalkar yürür denizlere
salar ufukları
bedensiz ruhlar geçerken
kah(ı) r’aman-sal
bir düşten

eskir ya sözcükler
aramızdaki deniz çekilir usulca
bir kıyıdan uzanıverse
öte kıyıdan çıkıverirdi
parmaklarımız

aklımın evcimen yanına sığınır
kırık bir fener
akarken en yakın adaya balıkçıların ağları
sürüklenir peşi sıra
güverteler deliler ve şairler

uzağında kalamaz
ya akıp diriltecek ya susup dindirecek sitemini

durmadan gidecek o ışığa
karanlık mazgalların soğukluğunu kesip
ne desem açıp o deniz kilidini
yıkacak surları zincirleyecek o
gemiyi yüreğimin sığ kıyısına