Aldansaydım Hâla, Keşke!

Uyanıyordum her sabah
Doğasında ışık saklı bir gerçekle
Çeperine ağzımı dayayıp içmek ister gibi
Tutamacı olmayan bir kasenin
Bir duyguyu sindiriyordum içime
Sonsuzluğuna ki hâla inandığım
Bir içim ki ne çok aldanmış
Ne çok yıpranmış olsa bile
Söz düşüyordu gözlerime
Uyan, uyan diye

Basıyordu tenimin her milimine
“Uykuyu devam ettir” dercesine
İterek hatta yırtarak doğruluyordum
İlk iş, yüzü, gözü yıkamak
Arınmak ki en büyük mesele...

Buğulu bir hayalle iliştirdiğim
Bir fincan kahvenin yanına
Bir varlık beliriyordu önümde
Hâla uykuluyum,
Bak! Bahanem de var
Dokun ellerime, gözlerimin içine
Söz!
Uyanmayacağım yine..

Rüyalara malzeme niyetine
Gecelerle günü yaşanılır kılan
Senelere savurduğum bir masaldı bu
Çocuksuluğum ki bildiğin gibi

Baharla giydirir gibi çıplak bir ağacı
Bürüyorum pembelere, mor salkımlara
Kokusu tütüyor geçtiğimiz yollara, her neresiyse
Sırasımı ısrarcı çıplaklığın?
Söyle!

Düşle tutulur bir hayal bırakmıştın
Elle almasaydın, aldansaydım yine keşke
Mutluydum öyle

Şimdi
Bilmiyorum
Yarın
Ya ondan sonraki?

Kahve ki
Yalnız içilir mi hiç?
Söyle!

22.04.07