Aldanmak Şiiri - Cihan Faruk

Yavaş gel dedim adama
Çok fütursuz davranma
Karşındaki candır, yanar
Seni bu ateş tez sarar

Gururu var yıkılır, biter
Senin bu vebalini kim affeder
Bırakma vehminide burada
Yola çık kalma burada

Senin yoldaşın var bekler
Bu yoldaş arayana kastın yeter
Bilirsin narindir, incinir
Onu sonra öfkesi diriltir

Habersizce halinden afet-i derya
Geçti yatak odasından salona
Kaşları çatık güzelliğine inat
Yüzündeki tebessümle tezat

Keyfini çıkarıyorum sanırken günün
Laneti olacak bu anı, dünün
Ama bilmiyor, düşünmüyor yeridir
Düşene vurma, bu mertlik değildir

Sen zevkindesin âlemin, hayatın
Acaba senin kimedir kastın
Çıkar tüm ahlar kalmaz geride
Sen yaptıklarını küçümseme

Afet-i deryaydı yürekler hoplatır
Onu kime versen eş olarak alır
Öyle bir dala kondu ki orda kalır
Sonunda kendi hüsranını yaratır.

II

Uyanış

Gözlerindeki keskin ifadeyle
İçeri girdi bir hamleyle
Yavaşça geçip holden
Koltuğa oturdu birden

Anlat dedi bildiklerini
Benden bunca zamandır gizlediklerini
Sustum gözlerine bakarak
Nedir bu tavırlara sebep olan merak

Sakince baktım yüzüne
Sordum bu merakın niye
Başını önüne eğdi usulca
Ve başladı anlatmaya

Kandım, belki kandırıldım
Belli ki büyük hata yaptım
Çok düşündüm yaşamak için neden
Fakat nafile kararımı verdim ben

Çok mu değer vermiştin? Dedim
Kızgın ve mahcup söylendi, evet verdim
Şimdi aynı değeri veriyor musun? Değince
Birden irkildi hayır diye

Yanılıyorsun dedim. Yanılıyorsun
Değer vermedinse niye kızıyorsun
Hem kızmak bir kenara dedim
Sen onun için ölmek istiyorsun

Bir yaz gününü karanlığa boğma
Ömrünü bir hayale kuşattırma
Giden gider sen orda kalma
Gururunu ayakaltına aldırma

Değer vermişsin bir değersize
Gönül vermişsin bir namerde
Bir hataydı geç üzülme boşuna
Bir tecrübe daha kazandın hayat yolunda