Aldanma Şiiri - Yaman Karaca

Aldanma bu sessizliğe,
Ne fırtınalar gördü bu yürek,
Ne yollar bekledi bu gözler,
Ne umutlar parçalandı içimde,
Gecenin karanlığına ne hayaller gömüldü…
Aldanma gülüşlerime, onlar da yalan!
Başıbozuk bıraktığım o kadar şey var ki…
İnanmayı bıraktığım, ümit kestiğim,
Artık hayalini bile kuramadığım
O kadar çok şey var ki…
İnan, artık mücadeleden yoruldum.
Kendimi anlatmaya çalışmaktan,
İnsan suretindeki duvarlara çarpmaktan,
Boşuna kaybolan yıllarımdan
Ben artık çok yoruldum...

Aldanma etrafımdaki kalabalığa benim,
Ben her gün biraz daha yalnızlaşıyorum,
Dertlerimle baş başa yaşıyorum.
Bugüne kadar kimseye yaranamadım,
Bundan sonra da olmaz, biliyorum.
Söz geçiremedim asla kendime,
Hükmedemedim şu deli yüreğime.
Yıllar aldı gitti benden beni,
Geriye kalan şu virane gönlümle
Yaşamaktan yoruldum...

Aldanma yaşıyor olduğuma benim,
Terk ettiğim çok şey var hayatımda…
Üzerini çaresizce kapadığım çok olay,
Unutmak için çok mücadele ettiğim şeyler,
Ümit kestiğim o kadar insan var geride…
Yaşıyorum evet, tabii buna yaşamak denilirse…
Gülüyorum evet, böylesi mutluluksa…
Aslında ben en çok böyle yapmacık
Yaşamaktan yoruldum.
Birilerini kendimden çok düşünmekten
Ve onlar tarafından her defasında
Bir yıkım daha yaşamaktan yoruldum.

Yaman Karaca