Aldanış Şiiri - Simge Özünlü

Kapıyı çaldı.
O kadar yalnızdım ki...
Yine çaldı.
Korkuyordum; karanlıktan,yalnızlıktan,kendimden.
Yine çaldı.
Zinciri takıp araladım kapıyı.
“Misafir et beni” dedi.
“İstediğin zaman kalkar giderim.”
Yeni insanlardan korkuyordum ama
Bir yandan da onlara ihtiyacım vardı.
Eski dostum,hayatım,aşkım beni çok yaralamıştı.
Belki, belki bu sefer...
Korkmak aklıma gelmedi ondan,
Sıradan bir insandı işte.
Biraz konuşacaktık o kadar.
Belki biraz kahve,biraz votka...
Ötesi yok,olamazdı.
Ben aşıktım hala aşkıma...
Evimi yeni toplamıştım.
Her yeri dip köşe temizlemiştim.
O cinnetten sonra kırıp döktüğüm her şeyi
Ama herşeyi onarmaya çalışmıştım.
Eskisi gibi olmamıştı ama,
Yinede iyi sayılırdı.
Sanırım bir sürede olsa onunla yalnızlığımı paylaşabilirdim.
Çok yalnızdım,kendimi terk edilmiş hissediyordum.
Kimse beni sevmeyecek sanıyordum.
O benimle ilgilenmişti,
İşte kapıma kadar gelmişti.
Yeni insanlar arayacak gücüm yoktu.
Korka korka kapının zincirini açtım.
Onu içeri çağırdım.
Çamurlu ayaklarıyla izler bıraktı.
Artık daha yalnızdım.