Alçak ve Unutkan Şiiri - Hatice Hantal

Dünya kelimesinin bir anlamı " alçak yer",
İnsan kelimesinin bir anlamı da "unutkan" demektir.
Bu alçak yerde yaşayan"unutkan varlık" insan,nedense hep yaşadığı güzellikleri unutur.
Gördüğü iyilikleri unutur.
Galiba biraz da nankörlüğe meyillidir.

Seneler geçer,yaşadığı hayatta aklında kalan sadece gördüğü kötülüklerdir.
Bu yüzden " şikayetçi" dir insan...Sitem etmeyi sever:

"Ben hiç yaşamadım ki! "
Ben hiç gülmedim ki!
Ben hiç sevilmedim ki! "

Hamd yerine sitem...Kadere rıza göstermek zoruna gider bazen.
Ne yapsın işte...Alçak yerde unutkan varlık!
Yaşadığı iyi güzelden yana ne varsa çoktan unutmuştur.
Kolay unutur insan.

Tabiiki,gerçekten de çok çile ve acılar çekmiş insanlarda var.
Ama onlar sessizdir.
Ne hayata ne de insanlara hallerinden şikayet etmezler.
Kaderlerine razıdırlar.
Aynen gerçek fakirler gibi...
Kimseye el açıp merhamet dilenmezler.
Engin denizler gibi; duru,dingin ve sakindirler.
Her türlü üzüntüyü,derdi, acıyı,kederi,yokluğu içlerinde saklarlar.

Duygu sömürüsü yaparak dilenenler,"yapmacıktan fakir" lerdir.
Durmadan hayata,kadere,insanlara sitem edenler de,yapmacık fakirler gibi; "yapmacık çilekeşler" dir.

Yaşadıkları güzellikleri unutur,
Gördükleri iyilikleri inkar eder,
Sevildiklerini dahi hatırlayamazlar.
Etraflarına duygu sömürüsü yaparak,kendilerini acındırarak komik duruma düşerler.
Bu alçak yerde unutkan varlık, eğer kendini geliştirememişse,
Güzel meziyetlerden nasibini almamışsa,
Erdem sahibi olmak yerine,karakter bozukluğu içinde bocalar durur.

Ne alçak yerde sefa,
Ne unutkan varlıkta vefa... Beklemek te abes ile iştigal olur.