Alçak Duvarlar Şiiri - Zerrin Oktay

Ben zaman zaman
buharlaşıyorum galiba
tıpkı şimdi olduğu gibi...
bir anda çevremi, içimi
bir yabancılıktır sarıyor
acaba burası dünyada bir yer mi?

Ne kadar hızlı uçuyor şu duvarlar
yoksa, uçan ben miyim?
hayır! ben bir minibüsün içindeyim
minibüs bir araçtı, değil mi?

Dışarıya bakıyorum oturduğum yerden
duvarların sonu gelmek bilmiyor
pencereli duvarlar,
kapılı duvarlar,
boyalı,
yazılı duvarlar...
ve duvardan duvara
koşuşturan insanlar..

Sesler duyuyorum etrafımda
bildiğim bir dil bu,
ama anlayamıyorum
gördüklerim mi,
yoksa ben miyim çözümleyemediğim?
delirmek mi beni korkutan,
yoksa zaten deli miyim?

Son durak... kara toprak demişler
benimkisi son duraktan bir öncesi
bakırköy akıl hastanesi
hastanenin duvarları kalındır,
kolay olmaz delmesi

Evdeki duvarlar delik delik
hep yara...
yıllardır acılarımı aktardım onlara
seyrettim, konuştum doya doya
evimin duvarları,
şimdi sizde sıra

Biraz da siz bana yaklaşın
göndermeyin beni tımarhaneye,
eğilin,
biraz daha eğilin
bunu gerçekten istiyorum,
ben kararlıyım
yıkılın duvarlar,
başıma yıkılın!

Yıkılın ve beni kurtarın
buharlaşmaktan kurtarın
sevgisizlikten kurtarın
anılardan kurtarın...
bu dünyadan kurtarın
haydi!
ne duruyorsunuz, yıkılsanıza
alçak duvarlar!