Albino Şiiri - Berdar Doğan

topla kelimeleri albino savaşa gidiyoruz
yüzleştiğimiz karanlık değil günbatımı
bak seninle ben kaldık adımız yok artık
bir de yolumuzu tütsüleyen bu kör çisenti
topla kelimeleri albino yakındır karanlık

yaraların teninde değil ruhunda açılacak
yenilen de kazanacak bilmek için bu savaş unutma
ışığa düşen kara lekeler gecedir susma sesini
kendinle aranda bir bıçak sevişmeyi unutma
bilmek vakti dolmadan konamazsın düşersin ancak

sen ki kargılanmış ruhunu kibirsiz taşıyan
isimsiz şehirsiz ve şaşarak kendine yürüyen
su nereden akarsa orasıdır yatağı albino
sen topla kelimeleri korkuyu başkasına bırak
hangi acının susmasıdır bu unutkan isyan

ben bir kere sevmiştim genç bir vakitti aşka
ateşi tamamlıyordu bende atmayan nabız
baktım ellerime ellerinde gülü bıçaklayan korkunun kokusu
yok bir vakitti dilim oldu kuyumu kazan her kelime
ne kadar azdı kapladığım yer ne kadar fazlaydım oysa

topla kelimeleri albino ölelim ölmek varken
ölmek varken diyorum ölmemek sonsuz ceza, felek-i atlas
kim aşka eğreti cana eğreti kim bir-den korkan
ben sana endam aynası sen bana habbas
ıkladıkça şükür ıslah eden yalnız insan

havadan az önce sudan ilkbahardan az
önce bana düştü cemre çok bir kentin son günleri
korktum ellerimden ellerinde gül’ün kendisi
kafamı taşlara vurdum boşalsın bildiklerim
olmadı ne alâ taş aldı içindeki yerini aklımın

topla kelimeleri albino karanlığa yürüyoruz
imlasız ve devrik ardımızda büyüyen aydınlık
bak gelincikler kurudu bak yeryüzü kanıyor
albino tut ellerimi kalbimi kan tutuyor

seninle ben kaldık adımız hiç artık
bir-den bir-e yol olacak sabredene bataklık