Albert Yetkin Şiirleri - Şair Albert Yetkin

Sükût-ı ebedîye gömülmüş ufkun münkesir libâsı,
Nûr-ı mebhûtun ardında saklı bir girîveh-i asûde.
Her nefes, mürur-ı zamânın paslı zincirlerine rapt,
Her bakış, târ u mâhın solgun hicâbıyla mahcûp.

Âh kim, kalbimin menziline sinmiş bir hezârân ukde,

Bir gün doğar içimde,
Adını fısıldar rüzgâr.
Gözlerin ufkumda parlar,
Karanlığımı aydınlatır.

Sensiz saatler,

Gözlerin —
gizli bir kıtanın haritası gibi,
bakışında kaybolduğum denizler var.
Bir kıyıya varmak istemem,
çünkü her dalga yeniden
sana getiriyor beni.

Gözlerin bir nûr-ı bâtın, serin bir gecenin esrarı,
Kalbim, her bakışında titrer sükûtun feryadı.
Sûz-ı aşkınla yanar her zerre-i cânım,
Ve ben, mahzun bir dilberin gölgesinde mahkûm.

Dudakların, menzîl-i vuslâtın harfleri,

Sükûtun esrarı içinde kaybolmuş bir hâl,
Her nefesim bir zevalin yankısıdır mâlâl.
Gölgeler sarar her köşeyi sanki nîşân-ı terk,
Ve ben, mahzun bir ruhun rüyâsı gibi serhadd-i merk.

Gözlerimde donmuş ahû rengi hüzün,

Gecenin örtüsünde gizlidir zamanın sesi,
Adımlarım, taş sokaklarda yankılanır sessizce.
Gölgeler uzar, kıvrılır duvarlarda;
Her köşe, geçmişin suskun bir aynasıdır.

Rüzgâr, bilinmeyen sırları fısıldar yapraklara,

Kırk yılın labirentinde, yaşamın karmaşık
dokusunda yolculuk ettik,
Her bir adımımız, bir çiçeğin tomurcuğunu açması gibi,
bir hikaye doğurdu.
Bir zamanlar masum çocuk bakışlarımızla dünyaya baktık,
Şimdi ise yüzlerimizde yaşanmışlık ve öğrenmişlik izleri

Suskun saatlerin içinden sızar kırık yankılar,
Gölgelerin mühürlediği taş avlular kadar eskiyim.
Rüzgârın bile unuttuğu harflerle yazılır adım,
Ve ben, zamana karşı direnen bir külden doğarım.

Dizlerime çöken gecenin ağır kandilleri,

Bir gece iner üstüme,
gözlerin yoksa yanımda.
Yıldızlar parlar,
ama hiçbiri senin kadar değil.

Sensiz kalmam,

Sessizlik, en eski dildir;
konuşmadan da büyür içimizde.
Kökleri olmayan bir ağaç gibi yükselir yalnızlık,
ve dallarında paslanmış saatler sallanır.

İnsan, kendi gölgesine sığınan bir sürgündür,