Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
harika bir şiir daha...kaleminiz gittikçe güçleniyor dostum ben öyle hissediyorum...sizin hakkınızda görüşlerim yanıltmayacak gibi beni...başarılarınızın devamını dilerim sevgiler..
Bu güzel şiiriniz için kutlarım, Antoloji+10 puanla tebrikler üstad,
Farkındalığın ve farkındasızsızlığın acımasız keskin çizgisini ortaya koyan bu duyarlı güzel şiiri yazan ustayı kutlarım. Paylaşım için teşekkürler, sevgilerimle esen kalın! (10on+ant)
Ayırdında olmak her şeyin ve kendimizi yeterince tanıyabilmek kolay bir uğraş değil..
Zamana ve mekana göre değişen ,etkileşimlere göre görecelendirilebilecek normlar bunlar...
Bazen en ırak olduklarımıza en yakın,en yakınolduklarımıza en ırak oluşumuzun başka bir açıklaması var mıdır?
Hiç sanmıyorum.
Göz yanılabilir ; ama gönül yanılmaz..
Mecnun'un kendini ve düşlediğini çok iyi bilmesi işte bundan olsa gerek...
Tebrikler Değerli ÖZDAL..
Harika bir şiirde.Beğeniyle okudum.
Selamlar gönderiyorum.
Harikaydı Fikret bey, kutlarım. +10
Her yaşamın içinde bir sevda günlüğü tutulmuştur mutlaka . Başlığı ya da fotoğrafı vaha olan ...
Ve kaktüs gölgesi yalnızlıklar, günlüklerin boş sayfaları......
Kutluyorum çok güzel çalışmanızı sayın Fikret Özdal ..., çok güzeldi....
Hepimiz ayrı masalların kahramanıyız...bazen yaşadığımızın masal olduğunu da sonradan farkederiz.
Yıllar çoğu zaman sıradanlaştırır,yaşananları.
Yalnızca düşlediğimiz masallar kalır akıllarımızda...kutluyorum şiiri ve şairi.
'Ah sevdiğim kaktüs!
Bir kendimi biliyorum; mecnun misali,
Bir de düşlediğim seni. '
Kaktüsü severseniz,şiirlerinide yüreğinize dokunan dikenler olacaktır tabii Fikret Bey.Fakat,inanın ki,o da bir nev'i haz duyurur şaire...
Kutluyorum güzel şiirinizi,saygılarımla
Ünal Beşkese
ANLAM VE ANLATIM HARİKA...
AKICI VE ENFES BİR ANLATIM...
YÜREĞİNİZE VE EMEĞİNİZE SAĞLIK...KUTLARIM DOSTUM...ANT+10
Aptal bir kaktüse kafa yormanın da fazla akılcı olmadığını düşünüyorum kıymetli şair dostum.
Neden biz şairler,ressamlar görüntünün esiri oluruz bir düşünmek lazım mı dersin???????
Yoksa, en azından biz şairler,bu dünyaya daha özgür ve bilge bir yürekle mi bakmalı ???
Sonsuz sevgi ve saygılar.
Fikret Şahin
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta